Nie znosiłeś sztucznej ulotności ludzkiej natury,
„Pachnieć powinien las, człowiek powinien być prawdziwy” – mówiłeś. I miałeś rację.

Byłeś człowiekiem wyrosłym z ziemi i z morza.
Z duszą rzemieślnika ale sercem poety. Nauczyli Cię w szkole życia, jak trzymać właściwie dłuto, aby to życie mocno i dobrze i uczciwie kształtować.

Kiedy w sali konferencyjnej teoretycy, długo debatowali. Potrafiłeś wstać i powiedzieć śmiało i głośno:
„Proszę państwa, wejścia na plażę róbcie pod kątem na wschód. Bo najczęściej wiatr z północnego zachodu je zasypuje.” Sala zamarła, a mądre głowy zaczęły pilnie notować w notesach.

Wszędzie Cię było pełno. Na dachu, na kominie, na dźwigu na drabinie i motolotni. Tam, gdzie dziś bezpiecznie lata dron — Ty wchodziłeś sam, bez asekuracji. Dla Ciebie nie było rzeczy niemożliwych. Były tylko fotografie, których inni jeszcze nie zrobili. Na fotografiach ustawiałeś ludzi tak, aby każdy był najważniejszy. I żeby każdy czuł, że jest ważny. Bo jest, tak mówiłeś.

Całe swoje dojrzałe życie, spędziłeś z Haliną.
Szliście razem, wspólną ścieżką przez tyle lat, tych dobrych i tych gorszych.
Trzy lata temu Halina zdecydowała, że w tę ostatnią drogę pójdzie przodem.
A Ty teraz idziesz jej śladem, więc przytul ją tam mocno, również od nas, jak dawniej.

Zostawiasz swoich synów – Sławka i Wojtka.
Zostawiasz swoje wnuki – Grację, Sarę, Michała, Agatkę.
I dalej – swoje prawnuczki: Zuzię i Elizę.
To przecież całe pokolenia ludzi, którzy dziś żyją dzięki Tobie
I będą żyć dalej – niosąc w sobie Twoje spojrzenie.

Widziałeś piękno w każdej kobiecie – bez względu na to czy miała 20, czy 80 lat – Miałeś w oku ten błysk, radość życia ale i szacunek dla innych, który otwierał przed Tobą każde serce.

A potem...
A kiedy wydawało się, że wszystko już za Tobą – los przyniósł Ci nowy uśmiech i znowu miałeś z kim chodzić na spacery...
Twoje serce zaczęło bić szybciej, bo nigdy nie jest za późno na piękne uczucie... To były dobre ostatnie miesiące, zasłużyłeś na nie, bo Ty na życie patrzyłeś sercem, w kształcie obiektywu.

Dlatego wierzymy że stoisz właśnie tutaj, gdzieś z boku, spoglądasz uważnie spod czapki, patrząc jednym okiem w wizjer, a drugim w nasze dusze i mówisz:
„To będzie dobre ujęcie, mieścicie się w nim wszyscy”

Dziękujemy Ci za to.
Do zobaczenia, Mistrzu...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------