Po II wojnie światowej Polska, w ramach układu jałtańskiego, uzyskała najdłuższą linię brzegową Bałtyku w swojej historii. Wszystko zaczęło się po mrocznych latach i śmierci Stalina. Od powrotu z więzienia w ZSRR Władysława Gomułki w październiku 1956 roku. Największa manifestacja na Placu Defilad nie tylko warszawiaków dała początek rozwoju Polski i naszego regionu, wtedy województwa szczecińskiego. Po pamiętnym październiku na Placu Defilad dziesięć lat później plaże naszego wybrzeża były zalane turystami. Zaczęło brakować miejsca na ciepłym piasku bałtyckich plaż.

Jak to się stało? Odpowiedź jest prosta: każdy chciał spróbować słonej wody i na wakacje pojechać nad morze. Wszystkie wyremontowane domy wczasowe pękały w szwach. Dla młodzieży organizowano kolonie w szkołach. Były obozy w namiotach, w lesie tuż przy plażach Bałtyku.

Mieszkańcy wynajmowali swoje pokoje dla letników. Na działkach pracowniczych na Wydrzanach i wszędzie, gdzie było to możliwe, stawiali altanki. Miały one wiele zastosowań. Kiedy mieszkanie w bloku zostało wynajęte wczasowiczom, to właściciele przenosili się do tych altanek.

W małym, wtedy 20-tysięcznym miasteczku, po ulicy nie można było swobodnie przejść. W sklepach wszystkiego brakowało. Naprawdę, do dziś się zastanawiam, jak to było możliwe, że w takim małym mieście można było zakwaterować i nakarmić taką rzeszę, liczącą ponad 100 tysięcy, przybyszy.

Wróćmy jednak na plażę. Tutaj, w zachodnim Bałtyku temperatura wody była najwyższa po Zatoce Puckiej. W pobliskim Kołobrzegu ze względu na głębiny Bałtyku przy wiatrach północnych woda była lodowata i często na początku lipca była niższa o 10 stopni Celsjusza. Tłok na naszych plażach zrobił się więc niemiłosierny. Nie pomagały zabiegi budowy nowych zejść na plażę dalej od centrum. Przez pewien czas wejście na plażę było nawet płatne.

W Świnoujściu powstały dwa duże parkingi, zwane patelniami, i nowe zejścia na plażę - przy samej granicy z NRD oraz niedaleko wiatraka. Cała plaża była zagospodarowana.

Podobnie było na całym wybrzeżu. W Międzyzdrojach z jednej strony barierą były Klify Wolińskiego Parku Narodowego, z drugiej - trudno dostępny bagnisty las od strony zachodniej i... brak drogi. Tak jest do dziś. Ponad pół wieku nie uporano się z tym problemem i to jest nasza wspólna klęska.

Dzisiaj w dobie koronawirusa musimy zachować znaczne odstępy, dlatego potrzebne są nam nieskończone przestrzenie. Sytuacja epidemiczna wymusiła na nas nowe zadania. Potrzebne są nowe zejścia na plażę daleko od centrów – tam, gdzie są wolne przestrzenie. Dojazd do tych pustych plaż jest konieczny. Potrzebne są tam, choć prowizoryczne, miejsca postojowe dla samochodów, które tam dowiozą plażowiczów. Naszych mieszkańców też. O tym się zapomina, a przecież my także chcemy spokojnie i bezpiecznie wypocząć na ciepłej piaszczystej plaży.

Dziś pokazuję Wam dawne zdjęcia. Najwięcej - z 1967 roku. Byłem wtedy młodym fotoreporterem, fotografem i uwieczniałem różne zdarzenia. Pokażę Wam też zdjęcia z Dziwnowa - z plaży podczas koncertu Niebiesko Czarnych, Kasi Sobczyk i Wojciecha Kordy. Aby pokazać najpopularniejszą polską piosenkarkę 1968 roku, wszedłem na scenę i zacząłem robić zdjęcia. Miałem wtedy jeszcze małe doświadczenie w poruszaniu się na tego typu imprezach. Szybko zostałem zniesiony ze sceny przez krzepkich komandosów z Dziwnowa i nawet nie zdążyłem się wylegitymować. Myślano, że to jakiś młody szalony wielbiciel Kasi. Krzywdy mi nie zrobili, ale już od tej pory więcej nie popełniłam takiego błędu. Wtedy Polska liczyła około 30 milionów ludności, a plaże były zapełnione po brzegi.

Przyjrzyjcie się tym fotkom. Może coś Wam się przypomni z tamtych czasów? Czekamy na Wasze wspomnienia. Dzielcie się nimi z nami różnymi pomysłami w komentarzach. Zachęcam!

Andrzej Ryfczyński

źródło: www.ikamien.pl