W latach 20. XX wieku w Dziwnowie, ale już na Wyspie Wolin, od strony Zalewu Kamieńskiego usytuowano bazę wodnosamolotów Seefliegerhort - Lotnisko Morskie, którą ciągle rozbudowywano i udoskonalano. W 1936 roku rozpoczęto budowę nowoczesnych koszar wraz z hangarami i basenem dla wodnosamolotów oraz latających łodzi. W dniu 1 marca 1937 do Dziwnowa przebazowano 306 dywizjon przybrzeżny (K.Fl.Gr. 306) pod dowództwem OberstLt Heinza von Hollebena. Jednostka ta, obok innych, w tym w Rogowie i Unieściu odegrać miały ważną rolę w przyszłej wojnie w rejonie Bałtyku, Morza Norweskiego i Północnego.

W drugiej połowie 1939 roku do Dziwnowa trafiły następujące samoloty: bombowce nurkujące Junkers Ju 87 Stuka; samoloty wielozadaniowe Junkers Ju 88 i myśliwce Messerschmitt Me 109 dywizjonu bombowego 806 (K.Gr. 806) dowodzonego przez Oberst Lt Wolfganga von Wilde. W połowie 1939 roku baza lotnictwa morskiego Seefliegerhort Dievenow osiąga pełną sprawność bojową. Chociaż nie było tego widać: - Od 1 lipca 1939 do 15 marca 1940 roku pracowałam Seefliegerhortkommandantur Dievenow jako asystentka lekarza-stomatologa z Kamienia Pomorskiego, także mój mąż pracował jako kierowca autobusu na lotnisku w Dziwnowie, ja codziennie jeździłam tam z lekarzem na dyżury. Nie zauważyłam jakiś specjalnych zmian przed wybuchem wojny. Nie pamiętam, kiedy się dowiedziałam o tym, że 1 września rozpoczęła się wojna. Na terenie koszar toczyło się normalne życie. Co się działo na lotnisku tego nie wiem – wspominała Niemka, mieszkanka Kamienia Pomorskiego, opinię tę potwierdza także były mieszkaniec Wyspy Chrząszczewskiej - Miałem wówczas 8 lat, i często obserwowałem starty i lądowania łodzi latających i wodnosamolotów. Nie pamiętam, nie zauważyłem by 1 września 1939 roku było więcej lotów niż zazwyczaj.

- Lotnictwo morskie w Dziwnowie, 306 Przybrzeżny dywizjon lotniczy do l września 1939 roku uzbrojony był następująco: eskadra He 60 (dowódcy kpt. Schwarz i kpt. Busch), eskadra He 59 (dowódcy kpt. Hartwig i kpt. Klünder) eskadra Do J Wal i Do 18 (kpt. Meissner? i kpt. Harlinghausen?). Oprócz tego były samoloty pomocnicze i szkoleniowe: wodnosamoloty Heinkel He 42 oraz małe samoloty typu Gotha i Focke-Wulf Fw 44 „Stieglitz”. Zadania, to bliskie i dalekie zwiady. Samoloty były wyposażone w broń pokładową, torpedy, bomby oraz urządzenia do zrzutu min – pisze w swoich wspomnieniach pułkownik lotnictwa Otto von Nietsch, który w połowie 1939 roku odjął po majorze Wolfgangu von Wild dowództwo jednostki wojskowej w Dziwnowie.

Przed samym wybuchem wojny, 21 sierpnia 1939 roku do Dziwnowa przeniesiono dowództwo Marinefliegerverbände taktisch der Kriegsmarine/Ost – Związku Taktycznego Lotnictwa Marynarki Wojennej/Wschód z dowódcą gen. maj. Joachimem Coelerem. Związek ten wchodził w skład Marinegruppe Ost – Zespołu Marynarki Wojennej Wschód dowodzonego przez gen. adm. Konrada Albrechta. Z Dziwnowa dowodzono dywizjonami przybrzeżnymi wodnosamolotów, łodzi latających oraz samolotów, rozlokowanymi wzdłuż całego wybrzeża Bałtyku: I./Trägergeschwader 186, 5./Bo.Fl.Gr. 196 Kiel-Holtenau (u wschodniego wejścia do Kanału Kilońskiego); 1./S.A.Gr 126 Berg (na wyspie Rugii); Küstenfliegergruppe 706, 2./K.Fl.Gr. 606 i 2./K.Fl.Gr. 506 Kamp (Rogowo); 1./K.Fl.Gr. 706 Nest (Unieście); 4./Tr.G. 186 Stolp (Słupsk); Pillau (Bałtijsk, miasto leżące we wschodniej części Zalewu Wiślanego, obecnie rosyjska baza marynarki wojennej) – Küstenfliegergruppe 506, 1./K.Fl.Gr. 506 i 3./K.Fl.Gr. 506; 5./Tr.G. 186, 6./Tr.G. 186 Brüsterort (obecnie Swietłogorsk w obwodzie kaliningradzkim – Rosja). Łącznie 12 eskadr wodnosamolotów Henkel He 60, He 59 oraz Dornier Do J Wal, Do 18, Do 24, Arado Ar 196; 2 eskadry samolotów Messerschmitt Me 109; 1 eskadra bombowców Junkers Ju 87 Stuka i 1 eskadra bombowców Junkers Ju 88; 2 dywizjony zwiadowcze samolotów Blohm & Voss BV 138, He 114, He 60 i Arado Ar 95.

Już 1 września o godz. 14:00 samoloty Ju 87 Stuka z pułku instruktorskiego (IV/LG 1) dowodzonego przez kpt. Kőgla zatopiły w porcie na Oksywiu polski torpedowiec Mazur oraz okręt pomocniczy Nurek, 2 września „stukasy” tego samego pułku uszkodziły okręt podwodny Wilk oraz statki pomocnicze Gdynia i Gdańsk (oba po 538 t); 3 września samoloty Ju 87 Stuka z 4 eskadry II pułku bombowego (4/Tr.G. 186 Stolpe) ze Słupska zatopiły polski niszczyciel Wicher; w tym samym dniu wodnosamoloty He 59 z 3 eskadry dywizjonu 706 (3/K.Fl.Gr. 706 Dievenow) z Dziwnowa zatopiły największy okręt Marynarki Wojennej II RP stawiacz min Gryf, a wodnosamoloty He 59 z 3 eskadry dywizjonu 506 (3/K.Fl.Gr. 506 z Pillau) z Bałtijska zatopiły na Helu kanonierkę Generał Haller.
Oszczędny w swych wspomnieniach dotyczących września 1939 roku jest wspomniany wyżej pułkownik lotnictwa Otto Nietsch były dowódca jednostki w Dziwnowie. Pisał, że 1 września 1939 roku latające związki taktyczne wzięły udział w wyprawie wojennej przeciwko Polsce, a on z chwilą wybuchu wojny jako oficer sztabowy i dowódca jednostki, automatycznie został dowódcą lotniska.
- 1 września 1939 roku nie byłem jeszcze w Dziwnowie. Dopiero od grudnia 1939 roku służyłem w technicznej obsłudze lotniska Luftdienstcommando 65. Kiedy przybyłem do Dziwnowa słyszałem, że w czasie działań przeciw Polsce z Dziwnowa startowało wiele samolotów bombowych i transportowych Ju 52, o celach nalotów nie wiem nic dokładnego. Dodam, że chociaż lotnisko w Dziwnowie było trawiaste to Ju 52 mogły z niego startować i lądować z uwagi na duże koła podwozia. Jednak samoloty myśliwskie i bombowce miały z tym problemy. Sam widziałem wypadek lądującego myśliwca Me 109. Do dyspozycji dowództwa zawsze na dziwnowskim lotnisku pozostawał jeden Ju 52 do - jak mawiano - szczególnych zadań związanych z interesem państwa – napisał do mnie w 2005 roku z Niemiec, mechanik pokładowy, który po przeszkoleniu w Kamieniu Pomorskim w 1941 roku służył na lotnisku morskim w Dziwnowie.

Po zakończeniu kampanii wrześniowej dywizjony z Dziwnowa przeniesiono do Norwegii i Finlandii, następnie jedną eskadrę przezbrojono w Ju 88, dwie pozostałe eskadry w He 115 i przebazowano do Włoch, gdzie operowały w rejonie Morza Śródziemnego oraz Atlantyku, część z nich wyposażono w urządzenia radiolokacyjne, radar FuG-200 oraz w urządzenia radionaprowadzające FuG-203 oraz FuG-230 służące do naprowadzania łodzi podwodnych na alianckie konwoje morskie. Następnie pozostałe eskadry dywizjonu także przezbrojono w bombowce Ju 88 i przeniesiono na front wschodni.
Już w trakcie wojny, 8 listopada 1939 roku w Dziwnowie sformowano 3 Fliegerwaffenschule (See) – Wojskową Szkołę Lotniczą (Morską), którą 1 kwietnia 1940 roku przemianowano na 6 Luftnachrichtenschule (See) – 6 Szkołę Łączności Lotnictwa (Morskiego). Twórcą i komendantem szkoły był OberstLt Heinz von Holleben były dowódca 306 Küstenfliegergruppe. Szkoła ta dysponowała dwumotorowymi samolotami francuskimi Caudron-Renault C 445 „Goeland”, 60 tych samolotów zdobyto we Francji w 1940 roku, w Niemczech, także w Dziwnowie służyły one jako samoloty szkoleniowe.

W czasie trwania wojny Dziwnów był siedzibą Nachrichtenführer Kommando Flughafenbereich 10/XI – Dowództwa Wywiadu Ochrony Lotnisk z placówkami ochrony lotnisk oraz artylerii p. lotniczej: 3/III Kolberg (Kołobrzeg), 8/III Dievenow (Dziwnów), 253/III Mackfitz (Makowice k/Reska), 255/III Pinnow, 6/III Stargard (Stargard Szczeciński), Dramburg (Drawsko Pomorskie), Roonshagen, Deep (Mrzeżyno) oraz jedną placówką ruchomą ulokowaną na pociągu. Do chwili obecnej w Dziwnowie znajdują się betonowe podstawy do bardzo dużych anten, przy pomocy których prowadzono nasłuch mający zabezpieczać przed alianckimi atakami lotniczymi, a także informować łodzie podwodne o konwojach alianckich wykrytych przy pomocy umocowanych na łodziach latających Blohm und Vos BV 222 i na samolotach dalekiego rozpoznania morskiego Focke Wulf Fw 200 Condor urządzeń radiolokacyjnych, radarów FuG 200 i radionaprowadzających FUG-203 i FUG-230.

Kiedy we wczesnych godzinach rannych, około godziny 3.00 w dniu 1 września 1939 roku do lotów bojowych z dziwnowskiego lotniska startowały samoloty, wodnosamoloty i latające łodzie z Jeziora Wrzosowskiego by rozpocząć drugą wojnę światową, nikt nie był w stanie przewidzieć jej konsekwencji. Szczególnie zaś tego, że po prawie pięciuset letniej nieobecności na ziemie te powrócą Słowianie, a Niemcy zgodnie z decyzjami poczdamskimi zostaną wysiedleni za Odrę. Ale to już jest inna historia.

Związki taktyczne w lotnictwie niemieckim do 1945 roku
Największą jednostką latającą był Geschwader - odpowiednik pułku w lotnictwie polskim, podstawową jednostką latającą była Gruppe - odpowiednik dywizjonu. W skład Gruppe wchodziły 3 do 4 Staffel - odpowiednik eskadry, która wraz ze sztabem liczyła 9, a potem 16 maszyn. Staffeln tworzyły 3 Kette (łańcuch) - odpowiednik klucza, jeden Kette - najmniejsza formacja taktyczna składała - się z 3 maszyn (w lotnictwie myśliwskim Rotte - para). Gruppe czyli dywizjon liczył 35 do 150 osób personelu latającego oraz 300 do 515 żołnierzy obsługi technicznej. Oznaczenia poszczególnych jednostek latających były następujące: Geschwader (pułk) i Gruppe (dywizjony samodzielne) oznaczano cyframi arabskimi np.1/ K.Fl.Gr. 306 (Küstenfliegergruppe (dywizjon przybrzeżny); także Staffel (eskadry) tworzące dywizjon oznaczane były cyframi arabskim np. 1./K.Fl.Gr. 306; natomiast Gruppe (dywizjony) tworzące pułk oznaczane były cyframi rzymskimi np. I./K.Fl.Gr. 306. Jeszcze inne oznaczenia miały jednostki sztabowe np. Stab/K.Fl.G. 306.

źródło: www.ikamien.pl