Karnawał – dla wielu katolików koniec uciech przed postem – obchodzi się w całej Brazylii jako widowisko z muzyką i tańcami, którego podstawowym elementem stała się samba. Taniec i muzyka afrykańska są obecne w Brazylii od czasów przybycia tu czarnych niewolników, a zatem od samego niemal początku kolonizacji. Musiały jednak minąć trzy wieki, by muzyka ta została powszechnie zaakceptowana i dotarła na salony Rio. Podstawą choreografii samby są uderzenia angolijskich tam-tamów, a korzenie karnawału sięgają świąt obchodzonych na Azorach w XV i XVI wieku.

Zwyczaje świętowania dotarły do Rio na początku czasów kolonialnych. Ludzie biedni, którym przez długie lata zabraniano wstępu do klubów, utworzyli własne karnawałowe stowarzyszenia. Pierwszy zakrojony na szeroką skalę karnawał odbył się w Rio w 1854 roku, ale pierwszą ze szkół samby (Deixa falar) utworzono w 1928 roku – opowiada świnoujski podróżnik. – Początkowo występowały one bez oficjalnego zezwolenia i dopiero w 1932 roku, po raz pierwszy, wzięły udział w konkursie na najlepszą sambę. Zwyciężyła szkoła o nazwie Estação Primeira de Manqueira.

Pod koniec lat 50. szkoły samby były już naprawdę dobrze zorganizowanymi instytucjami, które z niewiel­kimi tylko zmianami zachowały się po dzień dzisiejszy. Dzisiaj w wielogodzinnej paradzie, będącej kulminacją karnawału w Rio, szkoły samby wirują wzdłuż 800-metrowej alei Sambódromo, na której zbudowano stałą widownię. Szkoły dzielą się na trzy ligi i są oceniane zarówno pod względem tańca, jak i kostiumów oraz dekoracji platform. Niektóre szkoły wydają setki tysięcy dolarów rocznie na kostiumy zespołów, które liczą nawet trzy-cztery tysiące członków.

Aby móc pokryć takie wydatki, wiele zespołów amatorskich przekształciło się w duże przedsiębiorstwa, dające przedstawienia cały rok zarówno w Brazylii, jak i za granicą, sprzedające płyty i albumy. Ba, melodia i tekst każdej nowej samby to bardzo ważne tematy codziennych rozmów. Nastrój karnawału został chyba najlepiej oddany w słowach samby Felicidade z filmu „Czarny Orfeusz”:

Smutek nie zna końca...
A szczęście, tak!
Szczęście biednego człowieka to
Wielka ułuda karnawału.
Ludzie pracują przez cały rok
Dla tej chwili kaprysu,
By stać się choć w wyobraźni
Królem, korsarzem lub ogrodnikiem,
A wszystko to kończy się w środę...

źródło: www.ikamien.pl