Kulminacją jest oczywiście procesja – pisze Jarosław Molenda – ale o wiele barwniejsze i – przynajmniej dla mnie – ciekawsze były przygotowania, w których uczestniczy cała społeczność miast. Aktywność mieszkańców, w tym również dzieci polega na tym, że z różnych materiałów: piasku wulkanicznego, płatków kwiatowych, trocin czy papieru powstają na chodnikach i placach przecudnej kolorystyki i tematyki obrazy (nie tylko o religijnym przesłaniu).

Zasłużoną sławą cieszy się malowidło, a raczej „usypidło” w Orotavie wykonane z piasku z wulkanu Teide o kilkudziesięciu kolorach. Zabawa przy tworzeniu obrazu – co roku innego – jest świetna, panuje atmosfera pikniku, fiesty, sprzedawcy rozkładają kramy, można spróbować lokalnych przysmaków, grają orkiestry, śpiewają artyści.

Ciekawostką jest, że procesja ma miejsce w różnych terminach, gdyż w jednym mieście zaplanowana jest na pierwszą niedzielę po Bożym Ciele, w innym mieście w Czwartek, a w rzeczonej Orotavie odbywa się dopiero w drugą niedzielę po Bożym Ciele. Druga ciekawostka – owe misternie przygotowywane kwiatowe wizerunki mają krótki żywot, gdyż przemarsz procesji odbywa się właśnie po nich.

Nikt nie żałuje, że efekt wielodniowej pracy znika pod butami uczestników procesji. Oto cały koloryt nie tylko Kanaryjczyków, ale i tak zwanych Południowców, którym daleko do perfekcji organizacyjnej choćby Niemców, ale czy to akurat jest wadą? Grunt, że święto jednoczy społeczność, a nie ją dzieli, czego nie można powiedzieć o Polakach.

Jarosław Molenda