Dawno temu, przed wiekami, w golczewskim zamku mieszkał młody rycerz szlacheckiego rodu. Niestety był po­spolitym rabusiem i napadał na karawany bogatych kupców, zdążających z dalekiej Wielkopolski do Kamienia Pomor­skiego. Pewnego dnia, wraz ze zgrają jemu podobnych niego­dziwców, w podgolczewskim lesie napadł na powóz zaprzę­żony w parę koni. Powozem jechały panie. Wśród nich była młoda, energiczna białogłowa. Rozbójnicy – rycerze, wraz ze swoim przywódcą, bez litości obrabowali bezbronne kobiety z klejnotów, zabrali kufry z odzieżą oraz konie. Śliczna biało­głowa bezskutecznie błagała herszta bandy o nie krzywdzenie jej oraz pozostałych towarzyszek wyprawy, gdyż rozbójnicy nie znali słowa „litość”. Wszyscy bardzo się zdziwili, gdy okazało się, że panna posiada wielką moc. Rzuciła na rycerza zaklęcie i ten zamienił się w żabę, a po chwili zniknął podą­żając do okolicznego lasu. Przerażeni rycerze zostawili łupy i w popłochu uciekli. Wieść o zdarzeniu rozeszła się po całej okolicy, a w pobliskim jeziorku u podnóża wzgórza po­jawiły się tysiące żab. Rycerze – rabusie raz na zawsze wynieśli się z Golczewa, a mieszkańcy na pamiątkę tego zdarzenia wznieśli pomnik, który stanął na skrzyżowaniu dróg u pod­nóża zamku. Wieść niesie, że śliczna panna, która czule ucałuje żabę znalezioną w podgolczewskim lesie, odczaruje zaklętego rycerza.