Zdobycie Wolina przez oddziały 2. Frontu Białoruskiego mimo wdarcia się do miasta 5 marca 3 Rosyjskich czołgów od strony Recławia nie powiodło się. Ponawiane w kolejnych dniach ataki zarówno od strony Recławia, a potem Dziwnowa także nie dały rezultatu, tym bardziej, że 7 marca częściowo wysadzone zostały mosty z Recławia do Wolina. Jednak całkowicie mosty, których było trzy, zniszczone zostały przez specjalną grupę płetwonurków 28 marca 1945 roku o 4.17 rano. Po zdobyciu Dziwnowa 12 marca 1945 roku linia frontu ustabilizowała się, przebiegając wzdłuż rzeki Dziwny łącznie z Wyspą Wolin i Wyspą Chrząszczewską, na której Niemcy bronili się do 27 kwietnia 1945 roku.

Od 14 marca 1945 Wyspy Wolin broniła 3. Dywizja Piechoty Morskiej. Dywizję tworzyły: wszystkie trzy Forteczne Pułki Alarmowe, pozostałe części 163. Dywizji Piechoty łącznie z grupami zaopatrzeniowymi, resztki Dywizji Piechoty „Pommern” i „Bärwalde”, części 12. Dywizji Piechoty oraz pozostałości innych rozbitych jednostek. Dowódcą dywizji został Oberst (pułkownik) von Witzleben, którego zastąpił Oberst (pułkownik) Fritz Fullriede kwatera sztabu znajdowała się na statku mieszkalnym „Cordillera” w Świnoujściu. Potem zastąpiła ją nowopowstała 402 Dywizja Szkoleniowa (Stara 402. Dywizja Piechoty była rozgromiona w walkach o Czaplinek.). Nowa została utworzona z żołnierzy urlopowanych, z oddziałów kurladzkich, z armii finlandzkiej oraz z personelu lotniskowego. 24 kwietnia o godzinie 12.00 402 Dywizja Szkoleniowa przejęła obronę Wyspy Wolin. Utworzono oddziały obronne: a) Wschodnia i środkowa część Wyspy Wolin – odcinek obrony Wolin (obejmował cały front dziwnowski). Dowódcą odcinka był Generalmajor Wittkopf. Sztab oddziału zakwaterował się najpierw w Międzyzdrojach, później w bunkrach w lesie 600 metrów na zachód od leśniczówki Ładzin.

Około południa 2 maja 2. Front Białoruski dokonał przełamania frontu na Wyspę Wolin i uderzył z ogromną siłą na miasto Wolin. Już po kilku godzinach radzieckim oddziałom powiodła się próba przeprawy z Gogolic koło Wzgórza Wisielców. Stworzono przyczółek mostowy. Wieczorem tego samego dnia Wzgórze Wisielców zostało ponownie odbite przy wsparciu krążownika „Lützow”, który oddał na tym odcinku walki 250 strzałów ze swoich 28 cm armat.
Meldunek sztabowy 2. Frontu Białoruskiego z pola walki z 2 maja 1945 godz. 23.50 wyglądał następująco: „19. Armia sforsowała Dziwnów przy pomocy oddziałów ze 134. Korpusu Strzeleckiego. Wieczorem walczyła ona na następującym odcinku: 313. Dywizja Strzelecka zajęła Jarzębowo i walczyła po zachodniej stronie Korzęcina na północy Starego Unina. 310. Dywizja Strzelecka walczyła prawym skrzydłem o stację kolejową we wschodniej części Wolina, a także na południowo-zachodnim odcinku miasta. (Mogło to być Wzgórze Wisielców – przyp. MK) Odpartych zostało11 kontrataków. Jednostki 4. Armii Powietrznej wykonały 157 lotów nocnych i zniszczyły oddziały i sprzęt wroga na obszarze Świnoujścia. Zostało zrzuconych 14 ton bomb. Na manewry bojowe wpływały niekorzystne warunki pogodowe.”

3 maja radzieckie oddziały przy wsparciu artylerii i samolotów bojowych zaatakowały ponownie Wolin i zatrzymały się w okolicach Wzgórza Wisielców. Kontrataki ze strony niemieckiej nie powiodły się. Rozpoczęło się wycofywanie wojsk niemieckich. Wieczorem 3 maja palący się Wolin został utracony. To co ocalało po rosyjskim ataku w Wolinie, padło ofiarą własnej, niemieckiej artylerii. „Lützow” wystrzelił na miasto Wolin 3 maja 54 ostatnie 28 cm granaty.
W ciągu dnia 4 maja Rosjanie wprowadzili do walki czołgi, przy czym jedynie jeden został prawdopodobnie zniszczony przez stacjonującą koło Płocina w okolicach Mokrzyckich Wzgórz 8,8 cm baterię dział przeciwlotniczych. Pozostali żołnierze z I batalionu Pułku Interwencyjnego 1 walczący w Wolinie zostali 4 maja otoczeni w wyniku walki w pobliżu stacji kolejowej. Po ciężkich walkach ulicznych udało im się przedostać na Mokrzyckie Wzgórza silnie bombardowane przez radzieckie samoloty. Na trasie marszu żołnierzy radzieckich w kierunku Międzyzdroje-Świnoujście leżała miejscowość Płocin, która została zdobyta 4 maja, również 4 maja w wyniku bombardowania i ostrzałów z czołgów zdobyty został Dargobądz.

Koło Domysłowa i Kodrąbia została zbudowana blokada na południe. Rosjanie mogli stąd ponownie zaatakować miasto Wolin. Dalsze próby przeprawy w okolicach i Kodrąbia i Domysłowa – Sybina zostały obronione w wyniku skoordynowanego ognia artylerii i strzelców piechoty. Wieś Korzęcin została w wyniku tych działań całkowicie zniszczona. Urodzajne pola były poorane długimi na kilometry i głębokimi okopami strzeleckimi, lejami po bombach i granatach. Wielu niemieckich żołnierzy znalazło na tych polach, na poboczach dróg swoje miejsce wiecznego spoczynku.

402 Dywizja 4 maja otrzymała rozkaz oddania wszystkich pozycji i wycofania się do godz. 12.00 do miejsc załadunkowych na wybrzeżu. Do tego czasu musiały dotrzeć wszystkie oddziały przewidziane do załadunku. Już o godz. 16.00 zostały zaatakowane przez wojska rosyjskie pozycje w Międzyzdrojach. O godz. 19.00 zostały wycofane ostatnie zabezpieczenia z Międzyzdrojów, dwa bataliony 522 Pułku jako tylna straż, utrzymywały pozycję do końca. Po południu 4 maja nadszedł rozkaz ewakuacji do statków znajdujących się w okolicach wyspy Greifswalder Oie.
6 maja1945 roku generał major Heinrich Wittkopf będący na pełnym morzu wydał ostatni rozkaz do współwalczących z Wolina dziękując żołnierzom z Wolina za udział w ostatniej bitwie w tej wojnie, prosząc by pamiętali o swych poległych kolegach. Rozkaz kończy stwierdzenie: Walka się zakończyła. Musimy złożyć broń.
Na Wyspie Wolin pozostała tylko ludność cywilna. Mogła ona wprawdzie opuścić wyspę, lecz nikt jej do tego nie zmuszał, a poza tym brakowało transportu. Dopiero bezpośrednio po konferencji poczdamskiej 2. VIII 1945 zgodnie z jej postanowieniami, władze polskie rozpoczęły wysiedlanie niemieckiej ludności za Odrę. Zaczęła napływać ludność polska, wpierw byli to robotnicy przymusowi z Niemiec, a potem przesiedleńcy z dawnych Kresów II Rzeczpospolitej. Był to proces długotrwały, ale to już inna historia.

kam

źródło: www.ikamien.pl