Fabryka w dzisiejszym Lubinie należała do najstarszych w Niemczech i w Europie Środkowej

„F A B R Y K A C e m e n t u w Lubinie Spacer po tej Fabryce dawniej....” Taki artykuł ukazał się w gazetach europejskich w latach 1928-1930, gdy fabryka ta wygrywała tytuły najlepszej i najnowocześniejszej w Europie - „Europe Champion”.

Początki fabryki w roku 1855 nie były, jak wiadomo, łatwe. Był to teren po dawnym zakładzie oczyszczania kredy z pozostałych niepotrzebnych składników. Stało tutaj zaledwie kilka budynków. Prowadzona w tym
miejscu produkcja i przetwórstwo nie były na wysokim poziomie. Produkcja nie była też jeszcze rozwinięta. Zatrudniano niewiele osób, bez jakiejkolwiek osłony socjalnej.

Wszystko zmieniło się radykalnie po 1855 roku. Z malej wioski rybackiej, z prowadzoną również hodowlą bydła i uprawami na dużą skalę, współpracującej z Vorwerk STENGOW /Trzciągowo/, Lebbin w krótkim czasie zmienił swoje oblicze.

Pan Küster z sąsiedniego Kalkofen (Wapnica), które później podlegało pod Lebbin, uznał wyższość wiedzy Jahannesa Quistorpa, sprzedając mu zasoby kredy w dzisiejszym Jeziorze Turkusowym. W tamtym czasie w Kalkofen była firma Kreidegrube Kalkofen AG , którą później przejął J. Quistorp. A, kiedy w Kalkhofen te zasoby kredy się skończyły, transportował barkami kredę z Rugii (Rügen). Na początku J. Quistorp wypożyczał jednostki pływające. Później założył swoją flotę transportową.

Praca była tu ciężka. Jeszcze z łopatą i kilofem. Przypomina mi to moje początki na kopalni. Dużo pracy wykonywano tu ręcznie, łącznie z napełnianiem pieców (Ringöfen) pomielonym Kalkstein czy ładowaniem
cementu do beczek, worków itp. Przestarzale piece (Ringöfen) zastąpiono później nowoczesnymi piecami obrotowymi (Drehöfen), które napełniane i opróżniane były już automatycznie. Z biegiem czasu zmodernizowano też sposób transportu i zastosowano pasy transmisyjne (Kraftübertragung tkz.
Transmissionriemen). Wprowadzono też nowe systemy, które dysponowały odprowadzeniem pyłów do filtrów.

Bardzo ważnym aspektem było też bezpieczeństwo pracy, czyli dzisiejsze bhp. Skutkowało to coraz mniejszą liczbą wypadków w fabryce. Każdy pracownik był ubezpieczony w razie wypadku w kasie chorych, co na tamte czasy było nowością i…luksusem. Dzięki temu zatrudniony mógł otrzymać do 8 tygodni zwolnienia od pracy i normalną wypłatę w razie choroby, a po 8 tygodniach ok. 73-78% zarobku w razie dalszego zwolnienia od pracy. Czyli już wtedy, 100 lat temu, warunki były jak dziś w obecnych Niemczech (BRD).

Pracę w fabryce wykonywał zazwyczaj tylko wykwalifikowany personel. Były ciągłe szkolenia i dokształcanie, aby iść z postępem czasu. Stworzono też możliwość, by w parę lat wyuczyć się dobrego zawodu w Bildungs - Institut czy zrobienia pierwszego kroku przed dalszymi studiami.

Produkcja cementu portlandzkiego (Portland) składała się przeważnie z 5 etapów. Zaczynało się od wydobycia wapnia zanieczyszczonego gliną (Kalkstein / Kalk z dodatkiem Ton). Drugi etap to mielenie tego
materiału w młynach fabrycznych. Było to możliwe na sucho i mokro.