Badania archeologiczne na terenie grodziska wczesnośredniowiecznego w Gardźcu

Wpis powstał w oparciu o artykuł pana Eugeniusza Cnotliwego „Wyniki badań archeologicznych na osadzie wczesnośredniowiecznej w Gardźcu, pow. Kamień Pomorski" opublikowany w Materiałach Zachodniopomorskich, t. XII w roku 1966.

Grodzisko położone na piaszczystym wyniesieniu w bliskości jeziora, stanowiło dogodne miejsce dla założenia osady, o czym świadczą znalezione na terenie grodziska znacznie starsze zabytki archeologiczne wiązane z kulturą łużycką (ok. 1700 r. p.n.e – 400 r. p.n.e).

Grodzisko zauważono już w XIX stuleciu, kiedy to w roku 1868 Rudolf Virchow prowadził na nim badania. Następne prace prowadził Ludwig Kücken w 1880 roku, po czym w 1902 B. Kücken kierował badaniami powierzchniowymi na terenie osady.

W latach 1953-1954 Władysław Filipowiak wyznaczył teren grodziska do dalszych prac systematycznych. Plan warstwicowy stanowiska wykonano w lipcu 1955 roku, a same prace wykopaliskowe rozpoczęto w październiku tego samego roku. Prace obejmowały teren dwóch arów, nieco poszerzony w trakcie prac.

Prace rozpoczęto od usunięcia warstwy humusu osiągającej miąższość do 0,3 metra, w którym natrafiono na liczne przedmioty datowane na okres wczesnego średniowiecza (IX-XII w. n.e), oraz starsze wiązane z kulturą łużycką z okresu młodszej epoki brązu (ok. 1100–900 p.n.e.).

Po usunięciu humusu badacze natrafili na wyraźne skupiska kamieni oraz zaciemnienia tworzące obiekty archeologiczne kontrastujące z piaszczystym calcem.

Łącznie w wykopie z roku 1955 odkryto 16 jam i 2 skupiska kamieni, sam obszar badań obejmował drugorzędną część osady, której centrum typuje się stok opadający w kierunku Jeziora Śniatowskiego.