Tak było: kamieńskie uzdrowisko

Od ponad stu lat lecznictwo uzdrowiskowe stanowi ważny aspekt rozwoju Kamienia Pomorskiego. Początki działalności uzdrowiskowej w mieście sięgają 1876 r. kiedy odkryto złoża solanki i borowiny. Sześć lat później otwarto zakład kąpieli solankowych, znajdujący się w ocalałym do dziś budynku nieużytkowanego obecnie Zakładu Przyrodoleczniczego „Feniks”.

Przed II wojną światową w Kamieniu, oprócz dorosłych, leczono także dzieci. Sanatorium dla tych ostatnich znajdowało się w budynku zajmowanym obecnie przez Zarząd Uzdrowiska i Klinikę Stomatologiczną. Sanatorium miejskie usytuowane było zaś w dawnej rezydencji rodziny von Köller przy drodze prowadzącej do Golczewa (dzisiejszej ulicy Szczecińskiej). Po wojnie w budynku tym, rozebranym w 2015 r., znajdował się Hotel Miejski i restauracja „Polonia”.

II wojna światowa, jak i okres tużpowojenny odcisnęły niszczycielskie piętno na infrastrukturze zdrojowej. Jednak już w 1946 r. zdawano sobie sprawę, że kołem zamachowym odbudowy i rozwoju miasta może być uzdrowisko, nazywane wówczas „solankami”.

Do znacznego przyspieszenia na drodze uruchomienia uzdrowiska doszło w II połowie lat pięćdziesiątych. Według badań przeprowadzonych w 1956 r. kamieńska solanka pod względem właściwości leczniczych była trzecią najlepszą (po Inowrocławiu i Ciechocinku) w Polsce. Jej wykorzystanie w lecznictwie było zatem kwestią czasu. Idea ta spotkała się z poparciem Centralnego Zarządu Uzdrowisk, władz partyjnych oraz terenowych administracyjnych. 12 lipca 1957 r. Wojsko Polskie przekazało Prezydium Powiatowej Rady Narodowej zajmowany przez siebie teren między obecnymi ulicami Szpitalną i Adama Mickiewicza. Ze spisanego protokołu dowiadujemy się o stanie obiektów, które często były zdewastowane.

W czerwcu 1958 r. Centralny Zarząd Uzdrowisk delegował do Kamienia, przeniesionego z Przedsiębiorstwa Państwowego „Uzdrowisko Inowrocław”, Czesława Mokrzyckiego (1914-2000) z zadaniem odbudowy kamieńskiego uzdrowiska. Pierwsze prace prowadzono przy Zakładzie Przyrodoleczniczym, w którym wojsko urządziło stajnie i który postanowiono odbudować w całości. We wrześniu 1958 r. rozpoczęto remont tego głównego obiektu, „serca PPU” – niemieckiego „Solbad”, przyszłego ZPL „Feniks”. Kamieńska placówka była wtedy formalnie delegaturą „Przedsiębiorstwa Państwowego Uzdrowisko Połczyn”.

Zarządzeniem Ministra Zdrowia z 7 września 1959 r. powołano do życia Przedsiębiorstwo Państwowe „Uzdrowisko Kamień Pomorski”, które podlegało Ministrowi Zdrowia przez Centralny Zarząd Uzdrowisk. Pierwszym dyrektorem przedsiębiorstwa został Czesław Mokrzycki.