Sputnikiem dookoła Ziemi – Powrót do domu

Trzydzieści dwa tysiące czterysta mil morskich zapętlonych gdzieś między tymi wszystkimi dniami, tygodniami, miesiącami i latami spędzonymi w królestwie Posejdona to ładunek, którego cena przekracza wartość najdroższego towaru, jaki mógłbym zapakować na jacht o wyporności kilkunastu ton.

Widok powiewającej, błękitnej wstęgi wciągniętej na maszt tuż przed przybiciem to macierzystego portu był dla mnie tak wymowny, jak dla operatora w kinie czytelny jest widok kończącej się taśmy filmowej pędzącej na roli przed soczewką projektora. Na szpuli przewinęły się ostatnie klatki. Czas wyłączyć kinematograf, powoli rozświetlić salę i otworzyć przed publicznością drzwi prowadzące wprost na zalane oślepiającym, czerwcowym słońcem podwórze na tyłach prowincjonalnego kina. Jeżeli film był niezły, wracający przez park widzowie będą o nim dyskutować w drodze do domu.

Komentarze będą emocjonalne, a opinie o scenariuszu i bohaterach skrajne. Jednak jeżeli spektakl był marny, a reżyser i aktorzy nie dali z siebie wszystkiego, to rozmowa odbywająca się w cieniu dębów i buków szybko zejdzie w kierunku błahych plotek i codziennych spraw.

To już jest koniec. Tym ostatnim tekstem z serii pięćdziesięciu pięciu reportaży z rejsu „Sputnikiem dookoła Ziemi” żegnamy się z Państwem. Żeglowaliście z nami przez cztery lata i jeden miesiąc. Byliśmy razem na pokładach Sputnika II i Sputnika III, na nieznanych nam lądach dwudziestu czterech krajów świata i na trzech wielkich oceanach z przyległymi morzami. Dzieliliśmy się z wami naszymi codziennymi odkryciami, zachwytami, troskami, niepowodzeniami i sukcesami. Razem poznawaliśmy wspaniałych ludzi mówiących przeróżnymi językami, wyznających wszelkie możliwe religie i reprezentujących zupełnie odmienne grupy etniczne.

Prawie wszędzie gdzie dotarliśmy, spotkaliśmy się z bezinteresowną życzliwością. Nauczyliśmy się, że na całym świecie żyją tylko dwa rodzaje ludzi. Dobrzy i źli, przy czym tych pierwszych spotykaliśmy znacznie częściej.

Eksperymentowaliśmy. Byliśmy ciekawi, czy można być szczęśliwym, zdrowym i bezpiecznym prowadząc życie inne, niż to, do jakiego przywykła ogromna większość mieszkańców „cywilizowanego” świata. Przekonaliśmy się w ten sposób, że nasze ograniczenia istnieją tylko w ludzkich umysłach i że jest wiele dróg prowadzących do tych samych celów. Dowiedzieliśmy się, że to co wydaje się przeszkodą, może być pomostem, a na utartym szlaku najłatwiej jest stracić z oczu cel.

W maju 2014 roku w Marinie Kamień Pomorski zaczynaliśmy wyprawę we dwoje, z okazjonalną asystą przyjaciół. Po kilku miesiącach urodził się Bruno i od tego czasu zaczęła się nasza największa przygoda. Mimo narodzin bobasa nie przerwaliśmy rejsu.

Zamiast tego uruchomiliśmy w sobie uśpioną od tysięcy lat koczowniczą zaradność, właściwą gatunkowi ludzkiemu od zarania dziejów. Ważąc siły na zamiary wykonywaliśmy kolejne, coraz śmielsze kroki naprzód. Na bezpiecznych i swojskich wodach Morza Śródziemnego dopasowaliśmy się do nowej roli, po czym nabraliśmy odwagi na skok na Karaiby. Tam, na francuskiej Martynice, wśród wielu nowych przyjaciół spędziliśmy cudowny rok poświęcony na pracę i zmianę jachtu na większy, bo apetyt na Pacyfik wcale nam nie zmalał, natomiast nasz synek rósł szybko i potrzebował coraz więcej przestrzeni.

Po przeprawie przez Kanał Panamski nie było już odwrotu. Niezawodny pasat niósł nas szybko na zachód. Kolejne magiczne archipelagi Polinezji zachwycały nas, hipnotyzowały i zostawały za rufą... W tej najwspanialszej z krain pragnęliśmy pozostać jak najdłużej, ale skończyły się zamorskie terytoria Unii Europejskiej i tym samym możliwości podjęcia legalnej i dobrze płatnej pracy niezbędnej dla podreperowania budżetu.

Podczas postoju w Indonezji zorientowaliśmy się, że w naszym życiu za kilka miesięcy pojawi się drugie dziecko, co tylko potwierdziło konieczność pilnego powrotu przez Sri Lankę, Morze Czerwone i Egipt do Europy.

Przeprawa przez zagrożone piractwem Morze Arabskie i Czerwone wymagała jednak wysłania Karoliny i Bruno do domu. Na Sri Lance nastąpiła zmiana załogi i na niebezpieczne wody pożeglowałem w towarzystwie gotowego na wszystko, niezawodnego przyjaciela Leszka.

Pod koniec lutego bieżącego roku na greckiej wyspie Symi Sputnik III z kolejną załogą na pokładzie zamknął wokółziemską pętlę dobijając do kei, przy której w czerwcu 2015 roku cumował Sputnik II. Tym samym pierwszy kamieński rejs dookoła świata stał się faktem. Teraz pozostało nam tylko bezpiecznie wrócić do Mariny Kamień Pomorski i zdążyć na narodziny córeczki, której płeć została
już ustalona.

By zmieścić się w czasie, Sputnik III pożeglował na skróty rzekami i kanałami Francji, Luksemburga, Niemiec i Holandii na Morze Północne i Bałtyk, pokonując w ciągu miesiąca blisko 160 śluz na prawie dwóch tysiącach kilometrów śródlądowych szlaków.
Ostatni tydzień żeglugi do domu był szczególnie napięty. Przeciwne wschodnie wiatry nie przestawały wiać i istniało realne zagrożenie, że nie dotrzymam danego Karolinie słowa. W tym czasie na pokładzie jachtu zostałem tylko z moim tatą Mietkiem, który zaokrętował się jeszcze w Atenach. Dzielona na dwóch intensywna nawigacja na najbardziej zatłoczonych kanałach i torach wodnych Europy mocno nas zmęczyła. Tym większą ulgę poczuliśmy, gdy pięćdziesiąt mil od celu uciążliwy wschodni wiatr wreszcie się skończył. Na sam koniec wyczerpującej gonitwy udało nam się nawet wygospodarować jeden dzień odpoczynku na otwartym kotwicowisku, znajdującym się nieopodal główek portu w Dziwnowie.

Kilka godzin przed zakotwiczeniem na redzie, odezwało się nasze radio UKF.

- Sputnik III, Sputnik III, z tej strony Ulysses.

- Witam cię Mirku! Dobrze się w końcu usłyszeć! - Przywitałem Mirka Lewińskiego, którego wokółziemski rejs na Ulyssesie zakończył się kilka miesięcy po starcie Sputnika II w 2014 roku. Nigdy wcześniej się nie spotkaliśmy, ale podczas naszej wyprawy wielokrotnie korzystałem ze wskazówek kolegi żeglarza. Co ciekawe, podczas swojego pobytu na Karaibach, Mirek zaprzyjaźnił się z Heniem, współwłaścicielem Sputnika III, który w owym czasie żeglował ze swoją rodziną w tamtym rejonie.