S. Forell urodził się w 1908 r. w Lublinie. Po ukończeniu kursów pomaturalnych we Lwowie rozpoczął pracę w Elektrowni we Włodzimierzu Wołyńskim, w której doszedł, na rok przed wybuchem wojny, do stanowiska kierownika. W 1934 r. ożenił się z Natalią Szczotką, z którą miał syna Adama.
Muzeum Historii Ziemi Kamieńskiej • Czwartek [09.12.2010, 06:27:36] • Kamień Pomorski
Pan Adam Forell z aparatem fotograficznym, przekazanym MHZK( fot. Archiwum Fotograficzne MHZK )
We wtorek (7.12) mieszkańcy Kamienia Pomorskiego, Państwo Magdalena i Adam Forellowie przekazali MHZK wyjątkowy dar - kliszowy aparat fotograficzny należący do Stanisława Forella, ojca Pana Adama – znanego społecznika, długoletniego działacza sportowego oraz kronikarza kamieńskiego MGLKS „Gryf”. Stanisław Forell był pierwszym fotografem w polskim Kamieniu oraz właścicielem zakładu fotograficznego „Foto – Tola”, który był z kolei pierwszą po wojnie placówką tego typu w Kamieniu Pomorskim.
fot. Archiwum Fotograficzne MHZK
Po agresji ZSRR na Polskę, 17 września 1939 r. rodzinie Forellów groziła wywózka na Sybir. Zmuszeni zostali do ucieczki z Włodzimierza. Udali się do krewnych mieszkających na Lubelszczyźnie. Tam jednak nie zaznali spokoju. W 1943 r., gdy mieszkali w Chełmnie, związany z ruchem konspiracyjnym Pan Stanisław bywał zatrzymywany i katowany przez gestapo. Ostatecznie został wysiedlony i wywieziony na roboty do Niemiec. Jako osoba znająca się na księgowości i biegle posługująca się językiem niemieckim trafił do pracy w gospodarstwie rolnym w Uninie w gminie Wolin. Prowadząc tam księgowość, raz w miesiącu, bryczką w asyście policjanta, jeździł do „Kreissparkasse” mieszczącej się w gmachu kamieńskiego Starostwa Powiatowego (znajdującego się tak jak i po wojnie w gmachu dzisiejszego Sanatorium „Chrobry”), gdzie odbierał pieniądze na wypłaty dla pozostałych robotników przymusowych.
fot. Archiwum Fotograficzne MHZK
Przebywający w Chełmnie Lubelskim najbliżsi Pana Stanisława – żona i syn nic nie wiedzieli o jego losach. Znajdując się w bardzo trudnej sytuacji wielokrotnie zmieniali miejsce pobytu, obserwując na co dzień tragedię wojny i stając się jej uczestnikami. W Kraśniku okno zamieszkiwanego przez nich pokoju wychodziło na getto. W 1944 r. zostali więźniami Majdanka. Po wyzwoleniu obozu 23 lipca tegoż roku, zatrzymali się na dłużej w Lublinie i Kraśniku. Odnalazł ich tam Pan Stanisław, który dołączył do nich po wyparciu Niemców z Unina. W drugim kwartale 1945 r. wyruszyli, pod auspicjami Państwowego Urzędu Repatriacyjnego na zachód. Wagonami towarowymi, wraz z setkami innych, którzy znajdą dom na nowych, przyłączonych ziemiach, dotarli po miesięcznej podróży i postojach m.in. w Poznaniu i Pile do miasteczka Płoty, w których część z uczestników ich transportu się osiedliła. Pozostali wyruszyli w dalszą drogę.