Sputnikiem dookoła Ziemi – pracowity marzec

- Bon giorno Giovani! – przywitałem się z Włochem będącym moim kolejnym zleceniodawcą. Jego jacht wymagał całkowitej przebudowy kabiny dziobowej i robota ta przypadła właśnie mnie.

- Witaj Mateusz. Zauważyłeś już pływający dok? W najbliższym czasie możemy się spodziewać kolejnych co około dwa tygodnie. To pierwszy znak, że powoli zbliża się sezon huraganów. Do maja zrobi się tu trochę luźniej.

- A ty zostajesz czy też uciekasz?
- Jestem tu już od dziesięciu lat. Cały czas będę na jachcie, więc w razie prawdziwego zagrożenia pożegluję na południe. Cyklony nie dochodzą do Grenady i Trynidadu.

- W ubiegłym sezonie efekt El Ninio trzymał huragany na wodzy, ale w tym roku może być zupełnie inaczej. Rozmawiałem z fachowcami i tubylcami. Jedni i drudzy mówią, że obecna pogoda nie pasuje do typowego wzoru. Pora deszczowa się przedłużyła, woda w Atlantyku i na Morzu Karaibskim jest bardzo ciepła i nie wiadomo, czy nie wyniknie z tego coś paskudnego.

- Wszystko jest możliwe. Ostatni poważniejszy cyklon przeszedł tędy ładnych parę lat temu. Mieliśmy potem kilka spokojnych sezonów, ale tak nie będzie zawsze. Na szczęście nasza zatoka uchodzi za stosunkowo bezpieczną.

Rozważania na temat rozwoju sytuacji pogodowej pojawiają się wielokrotnie podczas wiosennych spotkań towarzyskich żeglarzy. Każdy ma własną taktykę na przetrwanie trudnego okresu od maja do października.

- Kiedyś wyciągałem swój katamaran latem na ląd, ale odkąd wybudowano nowe pomosty w Le Marin zostawiam jacht w marinie na wodzie. Nad Martyniką idące ze wschodu depresje są zazwyczaj jeszcze tylko sztormami tropikalnymi i dopiero dalej nad Morzem Karaibskim osiągają siłę huraganu. Taki wiatr nie jest jeszcze groźny dla dobrze zabezpieczonego jachtu przy kei, ale widziałem kilka lat temu jachty pozostawione na bojach i kotwicach, które po takim sztormie wyrzuciło na zachodni brzeg zatoki. Wiało wtedy około siedemdziesięciu węzłów. Kilkumetrowe mangrowce położyły się płasko na wodzie i ich wysokość nie przekraczała metra. W takich warunkach tylko marina daje w miarę dobrą osłonę. – Opowiadał nasz sąsiad Andrzej, który na Karaiby przypłynął z Maroko, po trzydziestoletnim pobycie w tym afrykańskim kraju, do którego wyemigrował kiedyś z Polski Ludowej. Andrzej jest niezwykłą postacią. Jako doskonały żeglarz regatowy z mistrzowskim dorobkiem, żeglarski trener marokańskiej rodziny królewskiej, pionier windsurfingu, rajdowiec, wędkarz, świetny szkutnik i niezawodny sąsiad prawdopodobnie doczeka się kiedyś małej monografii w ramach naszych podróżniczych wspomnień. Oczywiście o ile się na to zgodzi.

- No ale co będzie, jeśli uderzy tu prawdziwy huragan o pełnej sile? Przecież wtedy nawet te pomosty mogą zacząć latać i nic nie zostanie z całej mariny! – Zauważyłem.
- Mniej więcej tak to właśnie może wyglądać. Ale tutaj aż tak mocno nie wieje.

Nasz przyjaciel Heniu żeglujący na swoim zielonym „Ogórku” uważa z kolei, że najlepszym sposobem przetrwania złej pogody jest stary sposób, polegający na wprowadzeniu i przywiązaniu jachtu do mangrowych zarośli.

- Ja tam żegluję tylko trzy miesiące w roku i nie zamierzam płacić przez następne dziewięć za marinę. Wjeżdżam „Ogórem” na swoje stałe miejsce w mangrowcu i przywiązuję się do drzew. Nie ma siły, żeby coś mnie stamtąd wyrwało. Jedynym ryzykiem są inne jachty, które mogą zerwać się z kotwicy i we mnie uderzyć. No ale jakieś ryzyko zawsze jest. Jak na razie nie miałem z tym żadnych kłopotów.

Prawie trzy miesiące temu odbierałem Henia Sputnikiem II z Santa Lucii, dokąd doleciał z Kanady. Tak się szczęśliwie złożyło, że udało mi się wygospodarować przerwę w pracy na odwiezienie go z powrotem do Castries. Tym razem pożeglujemy tam jednak jego Alianną, znaną jako „Ogórek”. Przy okazji ustaleń co do naszej przeprawy ze strony Henia padła propozycja nie do odrzucenia.
- Słuchajcie, wiem że prawdopodobnie jesteście blisko sprzedaży Sputnika II i macie na oku jacht Fina, ale moim zdaniem nie powinniście się spieszyć z zakupem. Sam mówiłeś, że ta łajba nie jest do końca taka, jakbyś sobie tego życzył, więc może przeprowadźcie się na Aliannę, odłóżcie więcej pieniędzy i po sezonie huraganów rozejrzyjcie się za czymś lepszym. A może przypadnie wam do gustu „Ogórek” i jakoś się potem dogadamy. Mariola i tak chciałaby, żebyśmy kupili inny jacht.

- Heniu, dosłownie czytasz w moich myślach! Z góry dziękujemy za gościnę, a swoją drogą strasznie mi się podoba twoja łajba. To idealny kandydat na Sputnika III, którego nie musielibyśmy zmieniać przez najbliższe dwadzieścia lat! Andrzej też mi radził, żebym nie kupował jachtu przed jesienią. Przeprowadzamy się jak tylko skończymy pilną wymianę steru na Delfii. Przez ostatni miesiąc miałem mnóstwo pracy. Tylko w jeden weekend udało nam się pożeglować do Anses-d’Arlet, ale na początku kwietnia będzie troszkę luzu na sprawy organizacyjne.

Krzychu i Wiśnia z Delfii Nicollet, która straciła ster na Atlantyku spędzili w Le Marin półtora miesiąca w oczekiwaniu na reparację. Większość tego czasu zajęło im oczekiwanie na ster, którego wysyłka z Polski się opóźniała. Kiedy wreszcie upragnione części dotarły z przebojami na miejsce i jacht został wyjęty na ląd okazało się, że naprawa będzie dosyć skomplikowana i pracochłonna. W obliczu ogromu pracy Andrzej, współpracujący z ubezpieczycielem, zaproponował mi udział w remoncie.

- Okazuje się, że mocowanie dolnego łożyska steru jest w tym jachcie wlaminowane na stałe w dno i jedyna szansa by je wymienić to wycięcie go razem ze wzmocnieniami. Paskudna robota. Potem trzeba będzie to wszystko odbudować. Żeby zrobić to sprawnie potrzebuję twojej pomocy. Poza tym chłopaki zostali oszukani podczas postoju w Portugalii przy malowaniu dna farbą antyporostową. Po przepłynięciu Atlantyku nie ma po niej śladu i to również trzeba zrobić przy okazji postoju na lądzie.
- Z przyjemnością ci pomogę. Nigdy nie robiłem tego typu naprawy steru, wiec chętnie nauczę się czegoś nowego od fachowca. – Natychmiast przystałem na propozycję.