Biogramy osób, które decyzją Prezydenta RP 14 marca w Szczecinie zostaną odznaczone Krzyżem Wolności

Po zwolnieniu z internowania, KWMO w Katowicach wydała nakaz objęcia Wiesława Barzyka inwigilacją szczególną. Pomimo internowania i rozmów ostrzegawczych Wiesław Barzyk nie zaprzestał swojej działalności i w dalszym ciągu zajmował się kolportażem podziemnej prasy i wydawnictw oraz utrzymywał kontakty z „ekstremistami” zawieszonej „Solidarności” z rejonu Szczecina. W dniu 30.08.1982 r. na Komendzie Wojewódzkiej MO w Katowicach podczas przesłuchiwania, został pobity przez funkcjonariuszy SB, a w konsekwencji ponownie internowany decyzją Komenda Wojewódzka MO w Katowicach do Ośrodka Odosobnienia w Zabrzu. Decyzja o internowaniu została uchylona w dniu 17.11.1982 r. Z powodu doznanych represji ze strony organów bezpieczeństwa państwa PRL oraz zwolnienia z pracy, Wiesław Barzyk zdecydował się na emigrację z kraju. W dniu 25.10.1983 r. otrzymał paszport na wyjazd stały do Australii, bez prawa powrotu do Polski.

Ryszard Jan Borkowski od 1963 r. ślusarz w Szczecińskiej Stoczni Remontowej „Gryfia”. W dniach od 18 do 22 grudnia 1970 r. i w dniach od 22 do 25 stycznia 1971 r. uczestnik strajków okupacyjnych w Szczecińskiej Stoczni Remontowej „Gryfia”. Od 1976 r. w kontakcie z KOR, następnie KSS KOR, uczestnik spotkań (m.in. z Jackiem Kuroniem), kolporter wydawnictw KOR, KSS KOR. W okresie od 20 do 30 sierpnia 1980 r. organizator strajku w „Gryfii”, członek Komitetu Strajkowego i Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego z siedzibą w Stoczni Szczecińskiej im. Adolfa Warskiego, od września 1980 r. członek „Solidarności”. W dniach 13-17 grudnia 1981 r. uczestnik strajku, 18 grudnia 1981 r. zwolniony z pracy. Internowany w dniu 24 grudnia 1981 r. Początkowo przetrzymywany w Goleniowie, a od 11 stycznia 1982 r. w Ośrodku Odosobnienia w Wierzchowie Pomorskim. Zwolniony z internowania w dniu 6.04.1982 r. W latach 1982-1986 współorganizator akcji dostarczania paczek żywnościowych dla represjonowanych i ich rodzin, do 1985 r. wielokrotnie zatrzymywany na 24 i 48 godz. przed świętami narodowymi i rocznicami. Od 1989 r. współorganizator akcji ulotkowych i plakatowych, demonstracji, kolporter podziemnych wydawnictw, głównie gazetek i ulotek („Tygodnik Mazowsze”, „Tygodnik Wojenny”, „CDN”, „Jedność w Podziemiu”, „Obraz”, „Grot”), w latach 1983-1984 organizator transportu podziemnego pisma „Żeglarz”. Od 1989 r. w Solidarności ’80, przewodniczący Komitetu Zakładowego i wiceprzewodniczący Zarządu Regionu Pomorze Zachodnie. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski w 2006 r

Tadeusz Brożek w latach 1980-1983 był działaczem NSZZ „Solidarność” w Zakładzie Podzespołów i Urządzeń Technicznych „Telkom-Telcza” w Czaplinku. Od 1980 r. inicjował i współorganizował Międzyzakładowy Komitet Założycielski NSZZ „Solidarność” w Czaplinku. W marcu 1981 r. został wybrany na przewodniczącego MKZ NSZZ „Solidarność”. Z powodu działalności opozycyjnej na terenie zakładu pracy oraz pełnionej funkcji, był inwigilowany przez Służbę Bezpieczeństwa. W okresie od 5 listopada 1982 r. do 5 stycznia1983 r. został powołany do odbycia trzymiesięcznej służby wojskowej w JW nr 3691 w Unieściu. Ta forma represji objęła działaczy opozycji (głównie „Solidarności”), którzy jako rezerwiści, trafili na trzymiesięczne „przeszkolenie”. Osoby te były typowane przez Wojskową Służbę Wewnętrzną w ścisłej współpracy ze Służbą Bezpieczeństwa. Celem operacji było osłabienie opozycji przed zapowiadanym na 10 listopada 1982 r. protestem przeciwko delegalizacji NSZZ „Solidarność”, którego władze się obawiały. Pomimo stosowanych represji Tadeusz Brożek nie zaprzestał swojej aktywności i nadal prowadził zagrożoną represjami działalność na rzecz odzyskania przez Polskę suwerenności i niepodległości oraz respektowanie praw człowieka. W pierwszych miesiącach 1989 r. współtworzył Tymczasową Komisję Organizacyjną NSZZ „Solidarność” obejmującą swoją działalnością obszar miasta i gminy Czaplinek. W dniu 23.03.1989 r. wszedł w skład powyższej Komisji.

Mieczysław Bujak był pracownikiem Zakładów Mleczarskich w Białogardzie. Od sierpnia 1980 r. brał udział w organizowaniu NSZZ „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego, prowadził działalność opozycyjną współpracując i utrzymując kontakty z innymi działaczami. Z tego powodu, został powołany na ćwiczenia rezerwy do obozu wojskowego w JW nr 1636 w Chełmnie Pomorskim w okresie od 5 listopada 1982 r. do 2 lutego 1983 r. Ta forma represji objęła działaczy opozycji (głównie „Solidarności”), którzy jako rezerwiści, trafili na trzymiesięczne „przeszkolenie”. Osoby te były typowane przez Wojskową Służbę Wewnętrzną w ścisłej współpracy ze Służbą Bezpieczeństwa. Celem operacji było osłabienie opozycji przed zapowiadanym na 10 listopada 1982 r. protestem przeciwko delegalizacji NSZZ „Solidarność”, którego władze się obawiały. Dodatkowo należy podkreślić, iż na terenie obozu panowały dramatyczne warunki bytowe rezerwistów. Pomimo mroźnej zimy osobom powołanym na ćwiczenia, rozkazano spać pod namiotami. Rzekome szkolenie wojskowe nie miało nic wspólnego z realizacją zadań związanych z obronnością państwa, podnoszeniem umiejętności żołnierskich, a służyło walce z opozycją i było dotkliwą represją polityczną wcielonych na ćwiczenia wojskowe.

Andrzej Butkiewicz był pracownikiem Szczecińskiego Przedsiębiorstwa Budownictwa Ogólnego Nr 2 w Szczecinie. Od początku powstania ruchu związkowego, brał w nim aktywny udział, będąc członkiem NSZZ „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego nie zaprzestał działalności związkowej. W miejscu pracy kolportował nielegalne ulotki zdelegalizowanego NSZZ „Solidarność”. Brał udział w spotkaniach byłych członków „Solidarności”, na których podejmowano decyzje o organizowaniu akcji ulotkowych lub strajkowych. Osobiście zabiegał o zdobycie materiałów niezbędnych do druku ulotek i biuletynów w ilościach sięgających kilku tysięcy sztuk. W dniu 8 listopada 1982 r. został zatrzymany przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa, podczas drukowania materiałów nawołujących do podjęcia strajku. W okresie od 10 listopada do 10 grudnia 1982 r. został internowany. Początkowo przebywał w Areszcie Śledczym w Szczecinie, a od 16 listopada w Ośrodku Odosobnienia w Wierzchowie Pomorskim. Następnie został tymczasowo aresztowany i osadzony ponownie w Areszcie Śledczym w Szczecinie. Areszt uchylono dopiero 21 stycznia 1983 r., po przyznaniu się do zarzucanych czynów. Śledztwo w trybie doraźnym w sprawie drukowania nielegalnych wydawnictw w nocy z 5 na 6 listopada 1982 r. z zamiarem ich rozpowszechniania, początkowo prowadziła Wojskowa Prokuratura Garnizonowa, następnie przejęła je prokuratura Rejonowa. Prokurator w dniu 31 marca 1983 r. zamknął śledztwo i akta sprawy wraz z aktem oskarżenia skierował do Sądu Rejonowego w Szczecinie. Sąd w dniu 16.08.1983 r. umorzył postępowanie na mocy przepisów o amnestii. Pan Andrzej Butkiewicz był aktywnym działaczem w ruchu związkowym i nie zaprzestał tej działalności nawet po wprowadzeniu stanu wojennego. Czynnie przeciwstawiał się niedemokratycznemu postępowaniu władz PRL.

Chmura Jerzy – adwokat, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego, Wydział Prawa (1950). W latach 1962-1990 pracował w zespole adwokackim w Szczecinie. Od X 1980 r. społecznie udzielał pomocy prawnej powstającym strukturom „S”. Po 13 XII 1981 r. był obrońcą kilkudziesięciu działaczy podziemia w sprawach karnych (m.in.: Mieczysława Ustasiaka – tzw. proces jedenastu). W 1982 r. podczas wdrażania dekretu o stanie wojennym, uznał go bezprawnym i sugerował, aby środowisko prawnicze go nie realizowało. Był współpracownikiem niezależnego Komitetu Helsińskiego w Szczecinie. W latach 1983-1988 rozpracowywany przez Wydz. III Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w Szczecinie w ramach Kwestionariusza Ewidencyjnego krypt. „Kodeks”, w związku z udzielaniem pomocy prawnej działaczom opozycji.


Jakub Jerzy Dąbrowski – absolwent Politechniki Wrocławskiej, Wydział Architektury. Za udział w kontrpochodzie w dniu 1 maja 1968 r. został relegowany z uczelni, dopiero w lutym 1969 r. pozwolono mu obronić pracę dyplomową. W marcu 1968 r. uczestniczył w wiecach studenckich. Był jednym z autorów ulotki zatytułowanej „Do wszystkich”, w której zawarta była krytyka rządu za tzw. wydarzenia marcowe. W dniu 29.04.1968 r. zaangażował się w kolportaż ulotki na terenie Wrocławia, za co został aresztowany 25.07.1969 r., a następnie osadzony w Areszcie Śledczym we Wrocławiu. W dniu 22.08.1969 r. zwolniony na mocy amnestii. Od 1980 r. był członkiem NSZZ „Solidarność”. W lutym 1982 r. zwolniono go z pracy za odmowę podpisania oświadczenia, w którym miał zrezygnować z przynależności do związku zawodowego NSZZ „Solidarność”. W kwietniu 1982 r. został przywrócony do pracy na mocy orzeczenia Sądu Pracy w Szczecinie. Współpracował z Radą Koordynacyjną „Solidarność”. Był odpowiedzialny za kontakty szczecińskiego podziemia z Lechem Wałęsą. Po wprowadzeniu stanu wojennego czynnie włączył się w działalność podziemnych struktur NSZZ „Solidarność”. Zajmował się kolportażem i drukiem materiałów podziemnych takich jak nielegalne pisma i ulotki, książki, kasety magnetofonowe i video. Współpracował z tygodnikiem „Jedność”, brał udział w wydawaniu pisma pt. „Z Podziemia” oraz „Tygodnika Wojennego” - edycja Pomorza Zachodniego. Zorganizował sprawnie działającą sieć kolportażową z innymi ośrodkami opozycyjnymi na terenie kraju m.in. z Warszawą i Krakowem. Był autorem projektów znaczków podziemnej „S”, ulotek i plakatów. W latach 1968-1989 wielokrotnie przesłuchiwany, zatrzymywany na 48 h, w jego domu dochodziło do licznych rewizji.

Wiesław Dętka – w latach 1982-1988 aktywny działacz opozycji w strukturach „S” w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Komunikacji Miejskiej w Szczecinie. Jeden z organizatorów i uczestników strajku w 1988 r. w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Komunikacji Miejskiej w Szczecinie. Po pacyfikacji strajku przez oddziały ZOMO, uczestnik strajku w Zarządzie Portu Szczecin - Świnoujście. Rejestrowany przez Wydział V WUSW Szczecin do Sprawy Operacyjnego Rozpracowania kryptonim „Blokada” w związku z kierowaniem strajku w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Komunikacji Miejskiej w Szczecinie.

Henryk Dor w latach 1979-1983 pracował w Zakładzie Energetycznym w Szczecinie - Rejon Najwyższych Napięć w Stargardzie Szczecińskim. W 1980 był jednym z założycieli NSZZ „Solidarność” w tym zakładzie pracy, gdzie początkowo pełnił funkcję członka, a następnie wiceprzewodniczącego Komisji Zakładowej. Po wprowadzeniu stanu wojennego w środowisku pracy jak i na terenie miasta Stargardu Szczecińskiego prowadził działalność opozycyjną współpracując i utrzymując kontakty z innymi działaczami. W tym okresie zajmował się wydawaniem Biuletynu Solidarności i kolportażem nielegalnych wydawnictw niezależnych. Za swoją działalność został powołany do odbycia trzymiesięcznej służby wojskowej w okresie od 5 listopada 1982 r. do 3 lutego 1983 r. w JW. nr 3691 w Unieściu. Ta forma represji objęła działaczy opozycji (głównie „Solidarności”), którzy jako rezerwiści, trafili na przymusowe trzymiesięczne „przeszkolenie”. Po zakończeniu ćwiczeń wojskowych nie zaprzestał działalności i w dalszym ciągu zajmował się kolportażem wydawnictw niezależnych oraz utrzymywał kontakty z działaczami podziemnej „Solidarności”. Był wielokrotnie inwigilowany przez Służbę Bezpieczeństwa w Stargardzie Szczecińskim. Formą represji było także usunięcie i zwolnienie dyscyplinarne z zakładu pracy z dniem 9 grudnia 1983 r. Działania stosowane wobec Henryka Dora przez organa bezpieczeństwa państwa wynikały z jego poglądów politycznych oraz prowadzonej przez niego działalności, w tym związkowej, mającej na celu odzyskanie przez Polskę suwerenności oraz respektowanie praw człowieka.

Duklanowski Leszek – absolwent Politechniki Szczecińskiej Wydział Budowy Maszyn (1972). W sierpniu 1980 r. uczestniczył w strajku w Zarządzie Portu, od IX 1980 r. w „Solidarności”, wiceprzewodniczący Komisji Oddziałowej. Był redaktorem i wydawcą niezależnego biuletynu „Komunikat”. Od 1980 członek Szczecińskiego Klubu Katolików. W dniach 14-15 XII 1981 r. współorganizator strajku w Zarządzie Portu, zwolniony z pracy. Autor artykułów i współpracownik podziemnych pism, m.in. „Biuletynu Informacyjnego” (późn. „BIS”), „Od dołu”, „Grot”. Ponadto drukarz, kolporter wydawnictw podziemnych, organizator spotkań działaczy podziemia i akcji okolicznościowych. W dniu 5 XI 1982 r. został internowany, przetrzymywany w areszcie w Szczecinie, następnie w Ośrodku Odosobnienia w Wierzchowie. Zwolniony 23 XII 1982 r. Od 1983 r. współorganizator i członek Rady Pracowniczej w szczecińskim zakładzie „Meratronik”. W 1986 ponownie zwolniony z pracy. Inwigilowany przez Służbę Bezpieczeństwa w ramach Sprawy Operacyjnego Rozpracowania kryptonim „Biuletyn” (1982-1987), Sprawy Operacyjnego Rozpracowania kryptonim „Bagno” (1986-1989) oraz Sprawy Obiektowej kryptonim „Generator” (1982-1990).

Wojciech Antoni Duklanowski – absolwent Politechniki Szczecińskiej, Wydz. Budowy Maszyn (1970). Działalność opozycyjną rozpoczął w marcu 1968 r., jako uczestnik w manifestacji studenckiej. W dniach 20–30 sierpnia 1980 r. organizator strajku i przewodniczący Komitetu Strajkowego w Fabryce Kontenerów „Unikon”. Od września 1980 r. członek „Solidarności”, od października 1980 r. przewodniczący Komisji Zakładowej NSZZ „S” w Fabryce Kontenerów „Unikon”. Członek Zarządu Regionu ds. informacji i planowania, wybrany na Walnym Zjeździe Delegatów w czerwcu 1981 r. Współpracownik tygodnika „Jedność”. Uczestnik strajku i członek Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Szczecińskiej im. A. Warskiego w dniach 13-15/16 grudnia 1981 r. Uczestnik strajku i członek MKS w Stoczni Szczecińskiej, aresztowany 15 grudnia 1981 r. i osadzony kolejno w Areszcie Śledczym KW MO w Szczecinie, w Areszcie Śledczym w Inowrocławiu i Bydgoszczy. Sądzony w trybie doraźnym w tzw. „procesie jedenastu” przez Sąd Pomorskiego Okręgu Wojskowego z siedzibą w Bydgoszczy. Uniewinniony 4 września 1982 r. Od 1982 r. aktywny działacz podziemia, współpracownik Zespołu Doradców o nazwie Komisja Koordynacyjna, organizator i realizator akcji pozyskiwania i zbierania środków finansowych dla ukrywających się i pozbawionych pracy, pomocnik w organizacji druku niezależnego biuletynu „Bis”, autor artykułów do „Grota”, „Jedności”, „BIS-u”, „PSPP”, kolporter niezależnych wydawnictw. Za swoją działalność w okresie od 5 listopada do 23 grudnia 1982 r. internowany. Osadzony w Ośrodku Odosobnienia w Wierzchowie Pomorskim. W latach 1984-1988 współorganizator teatralnego zespołu dziecięcego z repertuarem okolicznościowo-patriotycznym. Uczestnik akcji bojkotu wyborów w 1985, uczestnik demonstracji patriotycznych. Od 1987 r. współorganizator akcji rejestrowania Komitetów Założycielskich „S”. W sierpniu 1988 r. członek Grupy Pomocowej przy kościele o.o. jezuitów – centrum logistycznym dla strajków w Szczecinie. Organizator spotkań członków Międzyzakładowego Komitetu Koordynacyjnego ze znanymi opozycjonistami. Autor tekstów i redaktor „Kuriera Strajkowego”.


Maciej Dymny należał do organizacji wolnościowej pn. „Wolność i Pokój”. Rejestrowany przez WUSW w Szczecinie w ramach sprawy operacyjnego rozpracowania o kryptonimie „Zespół”. Podejrzany o działalność antypaństwową, naruszającą porządek prawno-polityczny PRL. Dwukrotnie skazany na kary grzywny w związku z umieszczaniem w miejscach publicznych transparentów o charakterze wolnościowym, tymczasowo aresztowany 6 listopada 1986 r. za odmowę wykonania rozkazu przyjęcia broni służbowej w jednostce wojskowej w Braniewie, zwolniony z aresztowania 1.12.1986 r.

Dominik Górski, ur. 16.04.1950 r. w Szczecinie. Absolwent Akademii Rolniczej w Szczecinie. Od 1976 r. był w kontakcie z Komitetem Obrony Robotników, następnie Komitetem Samoobrony Społecznej KOR, a od 1979 z Konfederacją Polski Niepodległej. Od września 1980 r. w „Solidarności”. Członek Komisji Uczelnianej w Akademii Rolniczej w Szczecinie oraz członek Regionalnej Komisji Wyborczej odpowiedzialny za techniczno-logistyczne zaplecze Międzyzakładowej Komisji Robotniczej w Szczecinie. W latach 1982-1983 był współzałożycielem, autorem i redaktorem pisma „Z Podziemia”, współorganizatorem lokali, wyżywienia i środków finansowych dla ukrywających się opozycjonistów. W okresie 1983-1985 koordynował struktury opozycji w Szczecinie, współorganizował niezależne wydarzenia kulturalne, akcje upamiętniające rocznice niepodległościowe, demonstracje i kontrpochody. Do 1989 r. był kolporterem podziemnych wydawnictw (m.in. „ARO”, „CDN”, „Z Podziemia”, „Grot”, „Obraz”, „BIS”, książki NOW-ej) w szczecińskich środowiskach: akademickim, oświatowym i robotniczym, a także współpracował z kierownictwem szczecińskiego „podziemia” głównie w zakresie nadzoru nad poligrafią. W latach 1982-1989 był rozpracowywany przez szczecińską Służbę Bezpieczeństwa.

Tadeusz Horbacz był pracownikiem Gorzowskich Zakładów Mechanizacji Budownictwa „Zremb”, zatrudnionym na stanowisku mistrza działu mechanizacji. Od końca lat 70. był działaczem Duszpasterstwa Akademickiego w Gorzowie Wielkopolskim. Sympatyzował z Konfederacją Polski Niepodległej, powziął działania zmierzające do powołania komórki KPN na terenie Gorzowa Wlkp. W 1980 roku aktywnie zaangażował się w tworzenie Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” w swoim zakładzie pracy. Pełnił m.in. funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Zakładowej. Po wprowadzeniu stanu wojennego nie zaprzestał działalności związkowej. Brał udział w zorganizowaniu strajku w Zakładach „URSUS” oraz w Zakładach Mechanicznych w Gorzowie Wlkp. W dniu 15.12.1981 r. na wniosek Wydziału V Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w Gorzowie Wielkopolskim został internowany, a następnie w dniu 17.12.1981 r. tymczasowo aresztowany. Na mocy wyroku Sądu Wojewódzkiego w Gorzowie Wielkopolskim (05.01.1982r.) został skazany na 1 rok pozbawienia wolności. Pan Tadeusz Horbacz karę odbywał w Zakładzie Karnym w Gorzowie Wielkopolskim, Areszcie Śledczym w Międzyrzeczu, Zakładzie Karnym we Wronkach, Zakładzie Karnym w Sieradzu, Zakładzie Karnym w Kaliszu oraz w Zakładzie Karnym we Wrocławiu. W dniu 17.09.1982 r. warunkowo zwolniony.

Zbigniew Ryszard Jasina – związany był z NSZZ ,,Solidarność’’ od września 1980 r., współorganizował jej struktury związkowe. Pracował jako spawacz w Stoczni Szczecińskiej im. A. Warskiego w okresie 1981-1982, gdzie angażował się w działalność opozycyjną. W dniach 13-15 grudnia 1981 r. brał czynny udział w strajku na terenie Stoczni Szczecińskiej. Od początku 1982 r., wspólnie z Adamem Perkowskim, Dariuszem Bednarzem i Mariuszem Kierasińskim, zajmował się drukiem, wydawnictwem, kolportażem a także był autorem dwutygodnika NSZZ ,,Solidarność” – ,,Kotwica”. W dwutygodniku tym pełnił rolę nieformalnego redaktora naczelnego. Autorzy starali się nadać ,,Kotwicy” opiniotwórczy charakter, podkreślając na jego łamach bezprawność wprowadzenia stanu wojennego, przedrukowując fragmenty Zniewolonego umysłu Czesława Miłosza czy prezentując poezję ks. Józefa Tischnera. Pan Zbigniew Jasina w dniu 10.07.1982 r., w wyniku akcji Służby Bezpieczeństwa likwidującej drukarnię, został aresztowany razem ze swoimi współpracownikami. W dniu 24.01.1983 r. wyrokiem Sądu Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy został skazany na karę 1,5 roku pozbawienia wolności. Na mocy ustawy o amnestii, Zbigniew Jasina w dniu 29.07.1983 r., został zwolniony z Zakładu Karnego w Potulicach. W roku 1983 r. zajmował się kolportażem wydawnictw ,,drugiego obiegu” takich jak: Krąg, Puls ,,Tygodnika Mazowsze”, NOW-a czy kasety magnetofonowe z nagraniami Jacka Kaczmarskiego. W latach 1984-1988 był współpracownikiem Zespołu Doradców Międzyzakładowego Komitetu Koordynacyjnego, gdzie współpracował z Władysławem Lisewskim oraz Andrzejem Milczanowskim. Do jego zadań należało organizowanie związkowego druku oraz funkcja tłumacza w spotkaniach ze związkowcami z Europy Zachodniej, m.in. z Danii. W dniach 17.08.-04.09.1988 r. Zbigniew Jasina uczestniczył czynnie w strajku w Zarządzie Portu Szczecin-Świnoujście, gdzie odpowiadał za obsługę prasową Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego oraz był autorem komunikatów i odezw związkowych. Wspólnie z Wiesławem Szajko i Olgierdem Wojciechowiczem redagował i wydawał ,,Kurier Strajkowy” następnie ,,Kurier Międzystrajkowy”. W okresie 1988-1989 z Dorotą Jasiną, Wiesławem Szajko i Olgierdem Wojciechowiczem był współwydawcą poezji Joanny Kulmowej „Kłamstwo Gołębie” oraz Jacka Kaczmarskiego. W 1989 roku został współpracownikiem Obywatelskiego Komitetu Porozumiewawczego NSZZ ,,Solidarność” Regionu Pomorze Zachodnie, gdzie organizował i był szefem Biura Prasowego oraz rzecznikiem Zarządu Regionu. Był również, obok Piotra Niemczyka, Michała Paziewskiego czy Mirosława Witkowskiego, członkiem redakcji pisma ,,Korespondent. Biuletyn MKO NSZZ ,,Solidarność”. Szczecin”. Na jego łamach były zamieszczane relacje ze strajków i postulaty strajkujących w 1988 r., przygotowania i przebieg obrad Okrągłego Stołu oraz wybory w czerwcu 1989 r. W związku ze swoją działalnością opozycyjną, Zbigniew Jasina był w latach 1982-1984 inwigilowany przez szczecińską Służbę Bezpieczeństwa.

Jarosław Jasiński swoją działalność opozycyjną rozpoczął już będąc studentem Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Szczecinie. Związał się ze środowiskiem Konfederacji Polski Niepodległej oraz Ruchem Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Działając w tych środowiskach już w 1977 r. pozostawał w zainteresowaniu Służby Bezpieczeństwa, jako osoba podejrzana o kolportaż materiałów bezdebitowych. Jego działalności niepodległościowej nie powstrzymało wprowadzenie stanu wojennego. Od stycznia 1982 r. nadal zajmował się kolportażem ulotek i biuletynów wydawanych przez różnego rodzaju grupy konspiracyjne. W dniu 1 maja 1982 r. brał udział w nielegalnej manifestacji zorganizowanej przez zdelegalizowaną „Solidarność” i przemarszu ulicami Szczecina. Następnie aktywnie uczestniczył w zajściach ulicznych w dniach 3 i 4 maja 1982 r. Takie zachowanie skutkowało decyzją Komendanta Wojewódzkiego MO w Szczecinie o jego internowaniu. W dniu 8 maja został zatrzymany, a od 9 maja do 24 lipca przebywał w Ośrodku Odosobnienia w Wierzchowie Pomorskim. Izolacja skutecznie uniemożliwiła studentowi II roku WSP kontynuowanie nauki. W czynnym zainteresowaniu Służby Bezpieczeństwa pozostawał jeszcze przez następne trzy lata. Pan Jarosław Jasiński pomimo młodego wieku, świadomie i aktywnie sprzeciwiał się zastanej rzeczywistości. Robił to na długo przed powstaniem „Solidarności”, kładąc tym samym podwaliny pod ten ruch związkowy. Został za to internowany i poddany represjom, jednak te szykany nie zniechęciły go do dalszej działalności i propagowania poglądów przeciwnych systemowi PRL.

Stefan Edmund Jażdżewski był inicjatorem i założycielem studenckiej grupy poetyckiej „Dialog Nieznany”. W latach 80. publikował wiersze i artykuły w Niezależnym Biuletynie Studenckim „Elipsa”. Był zaangażowany w kolportaż czasopism wśród studentów i pracowników naukowych Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Słupsku oraz rozpowszechnianie wydawnictw za granicę. Z powodu działalności literackiej i rozpowszechniania idei wolnościowych rozpracowywany przez Służbę Bezpieczeństwa.

Ireneusz Joniec pracował jako murarz w Szczecińskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego. Był członkiem NSZZ „Solidarność”, dlatego nie pogodził się z decyzją o wprowadzeniu stanu wojennego i delegalizacją Związku. Od grudnia 1981 r. rozpoczął aktywną działalność w nielegalnej dla władzy państwowej organizacji pod nazwą „Komitet Obrony Solidarności”. Brał udział w spotkaniach, redagowaniu i kolportażu wydawnictwa o nazwie „Biuletyn Informacyjny”. Osobiście przepisywał teksty ulotek na maszynie do pisania. Do połowy marca 1982 r. grupa wspólnie wydała około 20 numerów biuletynu. Działalność przerwało aresztowanie w dniu 25.03.1982 r. Następnie decyzją Komendanta Wojewódzkiego MO w Szczecinie Pan Ireneusz Joniec został internowany. Podczas wielogodzinnego przesłuchania był zastraszany i uderzony przez funkcjonariusza Służby Bezpieczeństwa. Do dnia 5 maja przetrzymywano go w Areszcie Śledczym w Szczecinie, a następnie karę więzienia odbywał w Zakładach Karnych we Wrocławiu i Strzelinie. W dniu 16.12.1982 r. wyrokiem Sądu Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy, został skazany na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Z więzienia został zwolniony warunkowo przedterminowo dopiero 15.04.1983 r. W związku z aresztowaniem Pana Jońca, rozwiązano z nim umowę o pracę, a po wyjściu z więzienia, z uwagi na charakter zarzucanego mu przestępstwa za jakie został skazany, nie mógł znaleźć pracy. Zwolnienie z pracy wiązało się jednocześnie z utratą uprawnienia do otrzymania mieszkania zakładowego, które jako pracownik przedsiębiorstwa budowlanego miał wkrótce otrzymać. Aresztowanie uniemożliwiło mu także podjęcie studiów, na które został skierowany przez zakład pracy. W trakcie tymczasowego aresztowania zmarł jego dziadek, a następnie ojciec. Prokuratura Wojskowa nie wyraziła Ireneuszowi Jońcowi zgody na udział w pogrzebach. Na skutek uwięzienia pogorszył się stan zdrowia osadzonego, stwierdzono reakcję nerwicową po aresztowaniu. Po wyjściu z więzienia był jeszcze kilkakrotnie zatrzymywany na 24 lub 48 godzin i szykanowany przez Służbę Bezpieczeństwa.

Stanisław Kocjan, absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Szczecińskiej. W latach 1963-1970 właściciel Zakładu Usługowego w Dolicach, od 1971 r. pracownik Zakładów Chemicznych „Police” w Policach. Od 19 sierpnia 1980 r. uczestnik strajku w ZCh „Police”, współprzewodniczący Komitetu Strajkowego. Od września 1980 r. w NSZZ „Solidarność”, współprzewodniczący Komitetu Założycielskiego w Policach, następnie przewodniczący KZ. Od września 1980 r. do maja 1981 r. wiceprzewodniczący Międzyzakładowej Komisji Robotniczej, w czerwcu i lipcu 1981 r. delegat na I Wojewódzki Zjazd Delegatów Regionu Pomorza Zachodniego NSZZ „Solidarność”, sekretarz Zarządu Regionu, delegat na I Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność”, wiceprzewodniczący Zjazdu, członek Komisji Krajowej. Sygnatariusz porozumień społecznych Komisji Mieszanej ds. Realizacji Postulatów Strajkowych (z udziałem Kazimierza Barcikowskiego i Stanisława Malca ze strony rządowej). Internowany 13 grudnia 1981 r. Osadzony w Ośr. Odosobnienia w Goleniowie, następnie w Wierzchowie i Strzebielinku. Zwolniony z internowania w dniu 2 grudnia 1982 r. Zwolniony z pracy z Zakładów Chemicznych „Police”. W kwietniu 1987 r. współzałożyciel Grupy Roboczej Komisji Krajowej domagającej się zwołania KK w składzie z 1981 r. Drukarz i kolporter pism podziemnych pn.: „Ogniwo”, „NSZZ Solidarność Nadodrza”, „Jedność”. Działacz Duszpasterstwa Ludzi Pracy przy parafii św. Stanisława Kostki. Wielokrotnie zatrzymywany na 48 godz., poddawany rewizjom. W 1989 r. ponownie zatrudniony w Zakładach Chemicznych „Police”. W latach 1989-1996 przewodniczący Komisji Zakładowej „Solidarność ’80” w Policach i Komisji Krajowej „Solidarność ’80”.

Komołowski Longin – absolwent Politechniki Szczecińskiej, Wydział Budowy Maszyn i Okrętów. W latach 1961-2002 pracownik Stoczni Szczecińskiej im. Adolfa Warskiego. Wielokrotny uczestnik strajków w Stoczni: w dniach 17-22 XII 1970 r. i 22-25 I 1971 r., 18-30 VIII 1980 r., 13-15 XII 1981 r. W latach 1982-1989 zajmował się organizowaniem druku, pisaniem artykułów i kolportażem podziemnych wydawnictw, m.in. „Tygodnika Wojennego”, „Tygodnika Mazowsze”, „Grot”, „Obraz”, „BIS”, ulotek, kalendarzy, znaczków itp. W okresie 1982-1984 współorganizował Międzyzakładową Komisję Koordynacyjną w Szczecinie, ponadto współorganizował pomoc rodzinom internowanych i uwięzionych. Od 1984 r. wchodził w składzie Rady Koordynacyjnej „S” Pomorza Zachodniego. W latach 1982-1989 brał udział w przekazywaniu podziemnych wydawnictw i informacji do Berlina i Szwecji, jak również w przerzutach z Zachodu do Polski sprzętu poligraficznego. W okresie 1982-1988 wielokrotnie zatrzymywany na 48 godz., poddawany rewizjom, przesłuchiwany i karany grzywną za drukowanie podziemnych wydawnictw. Inwigilowany przez szczecińską Służbę Bezpieczeństwa (1983-1989) w ramach spraw operacyjnego rozpracowania kryptonim „Pocztylion” oraz „Grot”.

Kazimierz Kostrzewski jako pracownik Stoczni Szczecińskiej w grudniu 1970 r. brał czynny udział w organizowaniu strajku. W styczniu 1971 r. aktywnie zaangażował się w tworzenie Komitetu Strajkowego, na którego czele stał Edmund Bałuka. W listopadzie 1971 r. nawoływał stoczniowców do zorganizowania żałobnej manifestacji w rocznicę Wydarzeń Grudniowych. W 1973 r. na terenie Stoczni Szczecińskiej inspirował załogę do występowania w obronie zwolnionego z pracy Edmunda Bałuki. Za swoją nieprzejednaną postawę wobec komunistycznego reżimu wielokrotnie był poddawany rewizjom i innym represjom. W latach 1973–1976 szczecińska Służba Bezpieczeństwa systematycznie go kontrolowała. Należał do NSZZ „Solidarność”, w czerwcu 1981 r. w na I Walnym Zebraniu Delegatów wszedł w skład Prezydium Zarządu Regionu Pomorze Zachodnie Związku. W nocy z 12 na 13 grudnia 1981 r. został aresztowany a następnie internowany i osadzony w Ośrodku Odosobnienia w Goleniowie. W dniu 11 stycznia 1982 r. przeniesiono go do Ośrodka Odosobnienia w Wierzchowie Pomorskim. Z internowania został zwolniony w dniu 8 kwietnia 1982 r.

Józef Kubach, ukończył Technikum Samochodowe w Szczecinie. Od 1971 r. pracował w Technicznej Obsłudze Samochodów Okręgu Szczecińskiego, w 1974 r. przekształconej w Przedsiębiorstwo Państwowe „Polmozbyt” w Szczecinie. W trakcie pracy w PP „Polmozbyt” w Szczecinie zaangażował się w działalność antysocjalistyczną, która m.in. przejawiała się tym, że w dniach od 21 sierpnia do 30 sierpnia 1980 r. współorganizował strajk w szczecińskim „Polmozbycie”. Józef Kubach został wówczas sekretarzem Komitetu Strajkowego. Od września 1980 r. w strukturach NSZZ „Solidarność”, był członkiem i sekretarzem Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” w PP „Polmozbyt”, następnie sekretarzem Komitetu Zakładowego NSZZ „S”. Po wprowadzeniu staniu wojennego 13 grudnia 1981 r., p. Józef Kubach od 14 grudnia do 18 grudnia 1981 r., jako członek Zakładowego Komitetu Strajkowego NSZZ „Solidarność”, zorganizował i kierował strajkiem w Przedsiębiorstwie Państwowym „Polmozbyt” w Szczecinie. Strajk, w dniu 18 grudnia 1981 r., został spacyfikowanego przez ZOMO. Za zorganizowanie grudniowego strajku Prokurator Rejonowy w Policach dnia 12 stycznia 1982 r. wydał nakaz tymczasowego aresztowania Józefa Kubacha. Po skierowaniu aktu oskarżenia z art. 46 ust. 2 i 6 dekretu z dnia 12.12.1981 r. o stanie wojennym do sądu, 9 kwietnia 1982 r. Sąd Wojewódzki w Szczecinie wydał wyrok skazujący Józefa Kubacha na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz zasądził opłatę sądową w wysokości 4.200 zł. Przetrzymywany w Areszcie Śledczym w Szczecinie od 12.01.1982 r. Po ogłoszeniu wyroku przez Sąd Wojewódzki w Szczecinie, p. Kubach został przewieziony do Zakładu Karnego w Stargardzie Szczecińskim, następnie do Zakładu Karnego we Wrocławiu i ZK w Strzelinie. Zwolniony warunkowo 13 maja 1983 r. Dnia 8 stycznia 1993 r. Sąd Najwyższy w Warszawie Izba Karna, po rozpoznaniu sprawy Józefa Kubacha z powodu rewizji nadzwyczajnej, wniesionej przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego RP, zmienił zaskarżony wyrok Sądu Wojewódzkiego w Szczecinie i uniewinnił Józefa Kubacha od popełnienia zarzucanych mu czynów.

Ryszard Szczepan Lendas – w latach 1974-1991 pracownik Politechniki Szczecińskiej. Od roku 1970 aktywnie zaangażował się w działalność antykomunistyczną. Podczas wydarzeń grudniowych w 1970 r. uczestniczył w strajku okupacyjnym w Stoczni Remontowej Gryfia w Szczecinie, był członkiem straży strajkowej. W latach 1976-1980 kolportował niezależne wydawnictwa Komitetu Obrony Robotników oraz Komitetu Samoobrony Społecznej KOR. W okresie od 18 do 30 sierpnia 1980 r. brał udział w strajku w Instytucie Okrętowym Politechniki Szczecińskiej i został członkiem Komitetu Strajkowego. We wrześniu 1980 r. został wybrany delegatem „Solidarności” do Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Szczecińskiej im. A. Warskiego. W dniach 13 i 14 grudnia 1981 r. brał czynnie udział w działalności Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego Regionu Pomorza Zachodniego NSZZ „Solidarność”, uczestniczył w strajku w Stoczni Szczecińskiej. Po spacyfikowaniu strajku został aresztowany i zatrzymany w Areszcie Śledczym w Szczecinie, następnie w dniu 23 grudnia 1981 r. osadzony w Zakładzie Karnym w Inowrocławiu. Wyrokiem Pomorskiego Sądu Wojskowego został w dniu 4 marca 1982 r. uniewinniony i zwolniony z Zakładu Karnego. Po zwolnieniu nie zaprzestał prowadzenia działalności związkowej ale czynnie włączył się w działalność podziemnych struktur NSZZ „Solidarność” na Politechnice Szczecińskiej. Pomagał przy organizowaniu i dostarczaniu sprzętu oraz materiałów poligraficznych dla podziemnego pisma „Jedność Podziemna”. Był informatorem w przekazywaniu informacji dla Radia Wolna Europa. W środowisku akademickim kolportował podziemną prasę i wydawnictwa m.in. „Tygodnik Mazowsze”, „Biuletyn Informacyjny Solidarności”, „CDN”, „Tygodnik Wojenny”, „Obraz”, „Grot”.

Jerzy Marmysz został zatrzymany w dniu 30.08.1984 r. podczas protestu ulicznego zorganizowanego przez b. NSZZ „Solidarność” w Szczecinie. Z powodu błędów proceduralnych Sądu Rejonowego w Szczecinie do dnia 4 września był nielegalnie przetrzymywany w areszcie śledczym. Podczas przesłuchania funkcjonariusze próbowali go zastraszyć i byli wobec niego wulgarni. Następnie został osadzony od dnia 5 września do 11 listopada 1984 r. w Zakładzie Karnym w Nowogardzie, gdzie przebywał w jednej celi z przestępcami. Przez ten czas tylko raz miał widzenie z żoną. Wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 9 listopada 1984 r. został skazany za znieważenie organu państwowego – Milicji Obywatelskiej na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym jej wykonaniem na okres 3 lat, przepracowanie 10 godzin na cele społeczne, orzeczono grzywnę w kwocie 40 tys. zł i zasądzono 7600 zł kosztów sądowych. Od wyroku rewizję złożył prokurator, żądając 1,5 roku więzienia i zasądzenia nawiązki na cel społeczny. W obronie pana Marmysza, współpracownicy z miejsca pracy, tj. Zarządu Portu Szczecin, wystosowali list poręczający do Sądu Wojewódzkiego, list podpisało ponad 80 osób. Sąd Wojewódzki w Szczecinie w dniu 30 stycznia 1985 r. utrzymał wcześniejszy wyrok i dodatkowo zasądził od oskarżonego nawiązkę w kwocie 10 tys. zł na rzecz Zarządu Wojewódzkiego Polskiego Czerwonego Krzyża w Szczecinie oraz koszty postępowania odwoławczego.

Robert Eugeniusz Naklicki – był współzałożycielem Federacji Młodzieży Walczącej (FMW) w Szczecinie i współorganizatorem grup wykonawczych FMW. W latach 1986-1987 był aktywnym działaczem Ruchu Wolność i Pokój (WiP), a w 1988 r. współzałożycielem tajnej struktury Niezależnego Zrzeszenia Studentów (NZS) na Uniwersytecie Szczecińskim. W latach 1985-1989 brał udział w licznych akcjach propagandowych i protestacyjnych mających na celu obalenie systemu komunistycznego w Polsce. Przykładowo na dachu kina „Kosmos” w Szczecinie rozwiesił transparenty WiP. Innym razem w bezpośredniej odległości trybuny honorowej obchodów święta 1-Maja wniósł transparent WiP oraz sporządził na murze okalającym jednostkę wojsk radzieckich w Szczecinie napisy: „17.IX.1939 NAPAD ZSRR na Polskę”; „Mord katyński Pamiętamy”; „42 lata pod okupacją”; „Komunizm to czerwony faszyzm”; PPR won do Moskwy”. Zajmował się kolportażem i drukiem materiałów podziemnych, pism i ulotek sygnowanych przez FMW, Ruch WiP i NZS m.in. „Lustro”, „Ad Vocem” czy „Czarna Skrzynka”. Był uczestnikiem Koła Historycznego przy Duszpasterstwie Akademickim prowadzonego przez księży chrystusowców oraz grupy pomocowej przy kościele św. Andrzeja Boboli, w ramach której rozwoził żywność i pośredniczył w przekazywaniu informacji od i do strajkujących. Za swoją działalność inwigilowany przez szczecińską Służbę Bezpieczeństwa, wielokrotnie zatrzymywany na 48 godz., poddawany rewizjom, przesłuchiwany oraz karany przez Kolegium do spraw Wykroczeń.

Tadeusz Olczak w latach 1968-1987 był zatrudniony w Zarządzie Portu Szczecin. W dniach 16-30 sierpnia 1980 r. brał udział w strajku w Zarządzie Portu Szczecin. Od września 1980 r. był w „Solidarności”. W dniach 14-15 grudnia 1981 r. uczestniczył w strajku ww. zakładzie pracy. W latach 1982-1987 był przewodniczącym Tajnej Komisji Zakładowej ZPS, natomiast w latach 1984-1985 członkiem podziemnej Rady Koordynacyjnej „Solidarność” Regionu Pomorze Zachodnie. Ponadto p. Tadeusz Olczak był współzałożycielem i drukarzem podziemnego pisma „CDN”, w 1988 r. „Kuriera Strajkowego”. Zajmował się dystrybucją wydawnictw drugiego obiegu m.in.: „CDN”, „Grot”, „Obraz” „Tygodnik Mazowsze”. W związku z kolportażem podziemnych pism został skazany przez Kolegium ds. wykroczeń na karę grzywny. W latach 1987-1992 był pracownikiem Przedsiębiorstwa Przemysłu Cukierniczego Gryf w Szczecinie, gdzie w 1987 r. został przewodniczącym Komitetu Założycielskiego „S”. Był wielokrotnie przesłuchiwany.

Czesław Piasecki, zatrudniony w Stoczni Remontowej „Parnica” w Szczecinie jako ślusarz. Członek NSZZ „Solidarność”. Dwa dni po wprowadzeniu stanu wojennego 15 grudnia, wzywał załogę Stoczni „Parnica” do strajku. W okresie od stycznia do maja 1982 r., zajmował się kolportażem antysocjalistycznych ulotek i wydawnictw na terenie Stoczni Remontowej w Szczecinie. W dniu 1 maja 1982 r. brał udział w manifestacji przy bramie Stoczni Szczecińskiej im. A. Warskiego w Szczecinie oraz przy katedrze szczecińskiej. Również w 1982 r., Czesław Piasecki uczestniczył w antysocjalistycznych zamieszkach ulicznych na terenie Szczecina. Internowany 8 maja 1982 r. i osadzony w Ośrodku Odosobnienia w Wierzchowie Pomorskim. Zwolniony z internowania 24 lipca 1982 r.

Zdzisław Podolski, ukończył Technikum Górnicze w Turoszowie w 1968 r. W latach: 1956-1961 pracował w Rogoźnickich Kamieniołomach Drogowych, 1961-1970 w Kopalni Węgla Brunatnego „Turów” w Turoszowie, 1970-1974 w Zakładzie Remontowo-Energetycznym Energomontaż-Zachód we Wrocławiu, 1974-1979 w Elektrowni „Dolna Odra” w Nowym Czarnowie. W 1974 r. Zdzisław Podolski uczestniczył w niezależnych uroczystościach na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie poświęconych rocznicy Grudnia’70. W 1977 r. został współpracownikiem KSS KOR, w ramach którego w latach 1978-1980 zajmował się kolportażem ogólnopolskiego niezależnego pisma „Robotnik”. We wrześniu 1979 r. (m.in. z Janem i Mirosławem Witkowskimi) został współzałożycielem i działaczem WZZ Pomorza Zachodniego oraz drukarzem ulotek WZZ. Również w 1979 r. był sygnatariuszem Karty Praw Robotniczych. W marcu 1980 r. został współzałożycielem pisma „Robotnik Szczeciński”. Przez swoją antysocjalistyczną działalność w latach 1975-1979 był wielokrotnie zatrzymywany na 48 godz. Wielokrotnie również rewidowano jego mieszkanie, poddawano prowokacjom (dochodzenie ws. rzekomego pobicia funkcjonariuszy MO), nękano rodzinę, karano grzywnami przez Kolegium ds. Wykroczeń. W październiku 1979 r. za działalność antysocjalistyczną Z. Podolski został zwolniony z pracy w Elektrowni „Dolna Odra” w Nowym Czarnowie, przywrócony do pracy w Elektrowni w styczniu 1981 r. Od września 1980 r. był członkiem NSZZ „Solidarność” a w 1981 r. sygnatariuszem Deklaracji ideowej Klubów Rzeczypospolitej Samorządnej Wolność-Sprawiedliwość-Niepodległość. Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 r. internowany w Ośr. Odosobnienia w Goleniowie, następnie w Wierzchowie. W dniu 13 lutego 1982 r. w związku z podjętą głodówką pobity, zwolniony z internowania 10 marca 1982 r. Po wyjściu był działaczem grup podziemnych skupionych wokół braci Witkowskich i Edmunda Bałuki, kolporterem podziemnych wydawnictw na terenie Gryfina, m.in. „Robotnika Pomorza Zachodniego”. W 1983 r. został współwydawcą podziemnego pisma „Krawędź. Ziemia Gryfińska”. W latach 1982-1987 wielokrotnie zatrzymywany, aresztowany, przetrzymywany m.in. od lipca do października 1982 r. w ZK w Goleniowie, od grudnia 1984 r. w AŚ w Szczecinie skąd został skierowany na przymusowe badania psychiatryczne. Dnia 6 marca 1986 r. wyrokiem Sądu Rejonowego w Gryfinie skazany na 2 lata i 3 mies. więzienia.

Edward Radziewicz był pracownikiem Zarządu Portu Szczecin w latach 1972-2003. W sierpniu 1980 r. brał udział w strajku w Porcie i organizował zbiórki pieniędzy dla Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego z siedzibą w Stoczni Szczecińskiej. Po 13 grudnia 1981 r. uczestniczył w strajku przeciwko wprowadzeniu stanu wojennego. W latach 1982-1987 współorganizował podziemne pismo portowców „CDN”, był autorem tekstów, drukarzem i kolporterem. Z jego inicjatywy kolportowano wśród załogi Zakładu Przeładunków Drobnicy egzemplarze biuletynów informacyjnych Komitetu Obrony „Solidarności”. W miejscu pracy zbierał pieniądze, które były przeznaczone na pomoc dla rodzin internowanych. W dniu 1 maja 1982 r. uczestniczył w niezależnym (nielegalnym) pochodzie w Szczecinie, co skutkowało zatrzymaniem w Areszcie Śledczym KWMO. W okresie od 11 maja do 12 czerwca 1982 r. został internowany w Ośrodku Odosobnienia w Wierzchowie Pomorskim. Od 1986 r. uczestniczył w spotkaniach działaczy opozycji w kościele św. Stanisława Boboli w Szczecinie. W 1987 r. był członkiem jawnego Komitetu Założycielskiego „Solidarność” w Zarządzie Portu Szczecin-Świnoujście, którego wniosek o rejestrację złożony w Sądzie Wojewódzkim został odrzucony. Przewodniczył strajkowi w Porcie w dniach 17 sierpnia – 3 września 1988 r. W 1988 r. sygnował petycję do Rzecznika Praw Obywatelskich PRL ws. pociągnięcia do odpowiedzialności konstytucyjno-prawnej gen. Wojciecha Jaruzelskiego i członków WRON za wprowadzenie stanu wojennego. Pod koniec lat osiemdziesiątych zasiadł w Prezydium odpowiedzialnym za odtworzenie struktur „Solidarności”. W 1989 r. uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu w podzespole ds. związków zawodowych. W 2006 r. został odznaczony Krzyżem Komandorskim orderu Odrodzenia Polski.

Pan Dariusz Piotr Rawicki – aktywnie działał w środowisku antysocjalistycznym w latach 1977-1979. Uczestniczył w Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela, współpracował z Komitetem Obrony Robotników, kolportował wydawnictwa, ulotki, pisma i książki niezależne. Był współzałożycielem Studenckiego Komitetu Solidarności w Szczecinie oraz sygnatariuszem Delegacji Studenckiego Komitetu Solidarności. Organizował spotkania opozycji w swoim mieszkaniu. Systematycznie inwigilowany i poddawany rewizjom przez Służbę Bezpieczeństwa. Za swoją działalność i zaangażowanie w 1978 roku relegowany z uczelni – Akademii Rolniczej w Szczecinie. W grudniu 1978 r. bezpodstawnie oskarżony o bandycki napad na plebanię księży Chrystusowców w Szczecinie oraz w 1979 r. o wysadzenie w powietrze pomnika Lenina w Nowej Hucie. W roku 1980 współtworzył w Szczecinie Niezależne Samorządne Związki Zawodowe „Solidarność”. Pomagał rodzinom internowanych, pozbawionym środków do życia. Zbierał pieniądze dla osób represjonowanych i pozbawionych pracy. W latach 1976-1984 aktywnie uczestniczył w działalności ośrodków Duszpasterstwa Akademickiego w Szczecinie.

Marek Krzysztof Robak – jako uczeń I Liceum I Ogólnokształcącego im. Tadeusza Kościuszki w Gorzowie Wlkp. był aktywnym uczestnikiem Duszpasterstwa Akademickiego. Od 1978 r. współredagował miesięcznik ,,Szlakiem Tysiąclecia”. Następnie od 1979 r., zaangażował się w działalność organizacji Ruch Młodej Polski, gdzie zajmował się wydawaniem oraz kolportażem ,,nielegalnych wydawnictw”. W czasie studiów na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, w październiku 1980 r., współtworzył wraz z Markiem Jurkiem, Krzysztofem Nowakiem, Piotrem Miereckim, Piotrem Walerychem, Markiem Brodą i Jarosławem Fiszerem organizację ,,Pro Patria”. Celem organizacji było upowszechnianie myśli patriotycznej opartej na podstawie katolickiej etyki społecznej. Prowadzono również niezależną działalność wydawniczą. Od 1981 r., Marek Robak współredagował wraz z Markiem Brodą oraz Piotrem Miereckim pismo ,,Pod Prąd”. We wrześniu 1980 r., tworzył na poznańskim uniwersytecie Komitet Założycielski Niezależnego Zrzeszenia Studentów. Na mocy decyzji z dnia 23.12.1981 r. p. Marek Robak był internowany w Ośrodku Odosobnienia w Gębarzewie. Zwolniony z internowania 10.03.1982 r. Za swoją działalność był systematycznie kontrolowany przez Służbę Bezpieczeństwa. Zatrzymywany na 48 godz., zastrzeżono mu wyjazdy do wszystkich krajów świata. Nie zaprzestał jednak swojej działalności. W 1986 r. współredagował miesięcznik „Aspekty”, zajmujący się tematyką religijną, historyczną i społeczną.

Soiński Wojciech Ludwik – absolwent Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, radca prawny, sędzia. Od 1977 r. zaangażowany w działalność opozycyjną. Kolporter ulotek sygnowanych przez KSS-KOR. Członek NSZZ „Solidarność” W 1980 r. przewodniczący Komitetu Założycielskiego Pracowników Wymiaru Sprawiedliwości w Szczecinie. Delegat na I Krajowy Zjazd NSZZ „Solidarność” w Gdańsku. W stanie wojennym zwolniony z pracy w Sądzie Wojewódzkim w Szczecinie. W dniu 13.05.1982 r. internowany, osadzony w Ośrodku Odosobnienia w Wierzchowie Pomorskim, następnie w Strzebielinku. Zwolniony 06.12.1982 r. Autor artykułów do pism podziemnych „Obraz”, „Grot”. Kolporter wydawnictw niezależnych.

Wądołowski Stanisław – absolwent Technikum Mechanicznego w Szczecinie, pracownik Stoczni Szczecińskiej. Uczestnik strajku okupacyjnego w Stoczni Szczecińskiej w grudniu 1970 r. i styczniu 1971 r. Kilkakrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany. Od września 1980 r. w „Solidarności”, wiceprzewodniczący Zarządu Regionu Pomorza Zachodniego „S”, delegat na I Krajowy Zjazd Delegatów w Gdańsku, wiceprzewodniczący Komisji Krajowej NSZZ „S”. Dnia 13 grudnia 1981 r. internowany, osadzony w Zakładzie Karnym w Goleniowie, następnie w Ośrodku Odosobnienia w Wierzchowie i Strzebielinku. Zwolniony 2 grudnia 1982 r. Po delegalizacji „Solidarności” koordynator działań struktur podziemnych „S” Pomorza Zachodniego.

Danuta Krystyna Wilanowska była pracownikiem Stoczni im. Adolfa Warskiego w Szczecinie. Podczas wydarzeń grudniowo-styczniowych 1970/1971 r. brała czynny udział w organizowaniu strajku na terenie Stoczni Szczecińskiej. Działała w Komitecie Strajkowym oraz utworzonej Komisji Robotniczej. Należała do grupy osób organizujących antypaństwowe wystąpienia. W maju 1971 r. uczestniczyła w tajnym spotkaniu grupy byłych aktywistów Komisji Robotniczej, zorganizowanym przez lidera grupy – Edmunda Bałukę. Za swoją działalność została objęta kontrolą operacyjną przez Wydział III KWMO w Szczecinie w okresie od 02.06.1971 r. do 07.11.1974 r. w ramach Kwestionariusza Ewidencyjnego o kryptonimie „Czarna”. W roku 1971 była wielokrotnie wzywana na Komendę Wojewódzką MO w Szczecinie i przesłuchiwana w sprawach związanych z działalnością Komitetu Strajkowego i osób wchodzących w jego skład. Za odmowę zeznań była zastraszana przez funkcjonariuszy SB poprzez stosowanie groźby pozbawienia jej życia.

Paweł Woźniak, absolwent Liceum Zawodowego Zarządu Portu w Szczecinie. We wrześniu 1980 r., będąc jeszcze uczniem szkoły średniej, zaangażował się w działalność NSZZ „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 r., został łącznikiem pomiędzy działaczami podziemnej „Solidarności”, m.in. Zbigniewem Bełzem, Grzegorzem Durskim a Marianem Jurczykiem. W 1982 r. został członkiem zespołu pomagającego rodzinom represjonowanych w Punkcie Pomocy przy parafii pw. Świętego Krzyża w Szczecinie (w 1983 r. zespół został przekształcony w Biskupi Komitet Pomocy Społeczno-Charytatywnej). Pan Paweł Woźniak był również opiekunem dzieci więźniów politycznych, które wypoczywały na kolonii w Tatrach. W latach 1982-1988 uczestniczył w wielu demonstracjach patriotycznych, a w 1983 r. za współorganizację 1-majowego kontrpochodu, został wyrzucony ze szkoły. Aktywnie zajmował się kolportażem w środowisku uczniowskim Szczecina, podziemnych czasopism: „Grot”, „Termit”, „Obraz”, „CDN”, „Lustro”. Uczestniczył w akcjach ulotkowych Federacji Młodzieży Walczącej, Ruchu „Wolność i Pokój”, „Solidarności Walczącej”, brał udział w akcjach składania kwiatów pod tablicą pamiątkową przy Stoczni Szczecińskiej im. Adolfa Warskiego. Za wywieszenie w grudniu 1987 r. na dachu kina „Kosmos” w centrum Szczecina, transparentu o antysocjalistycznej treści, został ukarany przez Kolegium ds. Wykroczeń w Szczecinie, karą grzywny w wysokości 40 tys. zł. W 1987 r. zwolniony z pracy w RSW „Prasa-Książka-Ruch” za niestawienie się na przesłuchanie SB w czasie pracy. Był wielokrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany.

Wojciech Woźniak – latach 1982-1986 uczestniczył w działaniach opozycyjnych rodziców: Anny i Zygmunta. Kolportował podziemne pisma „CDN”, „Grot”, „Obraz”, „Termit”, „Tygodnik Mazowsze”. Współorganizował niezależne manifestacje na dzień 1 maja, w rocznicę 13 Grudnia, Grudnia ’70 oraz demonstrację w czasie pogrzebu ks. J. Popiełuszki. Za uczestnictwo w demonstracji popierającej strajk młodzieży w obronie zdjętych krzyży we Włoszczowie, został zatrzymany na 48 godz. W latach 1986-1988 był współzałożycielem i członkiem Federacji Młodzieży Walczącej w Szczecinie. W latach 1986-1987 drukował ulotki i sporadycznie pisma FMW „Lustro”. Działał również w Ruchu Wolność i Pokój (WiP) (1987-1989). Uczestniczył w happeningach, akcjach ulotkowych i malowania na murach. W dniach 18-20.09.1987 uczestniczył w głodówce w Bydgoszczy przeciwko przymusowej służbie wojskowej i uwięzieniu Oskara Kasperka i Piotra Różyckiego. W dniu 19.10.1987 r. został aresztowany za odmowę służby wojskowej, przetrzymywany w AŚ w Szczecinie. W dniu 12.01.1988 r. wyrokiem Wojskowego Sądu Garnizonowego w Szczecinie został skazany na 2 lata i 3 mies. więzienia. Karę odbywał w ZK w Gorzowie Wlkp. i Stargardzie Szczecińskim. W dniu 22.07.1988 r. zwolniony na podstawie nadzwyczajnego złagodzenia kary. W sierpniu 1988 r. kolportował ulotki i był łącznikiem między strajkującymi zakładami Szczecina (w ramach grupy pomocowej przy kościele św. Andrzeja Boboli). Po zakończeniu strajków przywoził pieniądze dla zwolnionych z pracy od Komisji Interwencji i Praworządności „S” (kierowanej przez Zofię i Zbigniewa Romaszewskich). Kilkakrotnie zatrzymywany na 48 godz., 2-krotnie skazany przez Kolegium ds. Wykroczeń na karę grzywny za udział w manifestacjach.

Sylwia Maria Wójcik – w latach 1969-1976 była zatrudniona na stanowisku nauczyciela języka polskiego w szczecińskich liceach, a w latach 1977-1983 jako asystent i starszy asystent w Instytucie Kształcenia Nauczycieli i Badań Oświatowych w Szczecinie. W marcu 1968 r. uczestniczyła w wiecu demonstracyjnym pod pomnikiem Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz w ulicznych manifestacjach. Od 1977 r. sympatyzowała z Komitetem Obrony Robotników. Od września 1980 r. w „S”. Była przewodniczącą Komitetu Założycielskiego „S” w Instytucie Kształcenia Nauczycieli i Badań Oświatowych w Szczecinie. W latach 1978-1989 zajmowała się kolportażem wydawnictw drugiego obiegu m.in. NOW-a, Krąg, Przedświt, Universitas, pism „Obraz, „Grot”, „Tygodnik Mazowsze”, „Tygodnik Wojenny”, przedruków z Instytutu Literackiego w Paryżu. Po wprowadzeniu stanu wojennego ukrywała w swoim mieszkaniu poszukiwanego listem gończym przewodniczącego NZS Andrzeja Kotulę. Brała udział w kontrpochodach i okolicznościowych demonstracjach. W latach 1982-1989 działała w powołanym przez księdza biskupa Stanisława Stefanka Biskupim Punkcie Poradnictwa Społecznego przy kościele św. Rodziny w Szczecinie.

Bogusław Paweł Znaniec – działacz NSZZ „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego 13.12.1981 r., nie zaniechał działalności związkowej, prowadził ją w ramach podziemnej „Solidarności”. Organizował kolportaż „nielegalnych wydawnictw”. Pozostawał w zainteresowaniu szczecińskiej Służby Bezpieczeństwa jako podejrzany o kolportaż nielegalnych wydawnictw oraz utrzymywanie kontaktów z członkami zdelegalizowanego związku NSZZ „Solidarność”.

Waldemar Bronisław Zuzankiewicz od września 1980 r. członek NSZZ „Solidarność”, wchodził w skład Komisji Okręgowej „S” Kolejarzy Pomorskiej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych, kolporter niezależnych wydawnictw. W latach
1980 - 1981 był współzałożycielem i redaktorem technicznym niezależnego pisma „Właściwy Tor”. Z zapisów ewidencyjnych zachowanych w zasobie archiwalnym Instytutu Pamięci Narodowej wynika, że ww. w latach 1982 – 1985 był kontrolowany w ramach Kwestionariusza Ewidencyjnego o kryptonimie „Kabel”. Powołany do odbycia trzymiesięcznej (05.11.1982 r. – 03.02.1983 r.) służby wojskowej w Wojskowym Obozie Specjalnym w Czerwonym Borze.

Mieczysław Lisowski – b. członek AK, już w 1945 r. został aresztowany przez WUBP w Szczecinie, zwolniony w poł. 1946 r. Od 1977 r. organizator środowiska opozycyjnego w Szczecinie, zajmował się kolportażem niezależnego pisma „Robotnik” i innych nielegalnych wydawnictw. W sierpniu 1980 r. został współorganizatorem strajku w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Komunikacji Miejskiej w Szczecinie, następnie członkiem Komitetu Zakładowego NSZZ „Solidarność”, doradcą Zarządu Regionu NSZZ „Solidarność”. W okresie późniejszym, po 13.12.1981 r. był organizatorem Tajnej Komisji Zakładowej w WPKM w Szczecinie. W latach 1985-1989 był współtwórcą, kolporterem i autorem nielegalnego pisma „Termit”, które drukował we własnym mieszkaniu. Ponadto był zaufanym kurierem Andrzeja Milczanowskiego do Gdańska i Warszawy z dokumentami i pieniędzmi. W 1988 r. współorganizator strajków w WPKM w Szczecinie, czynnie działał na rzecz ich podtrzymywania. Agitował na rzecz wzniecania protestów w innych szczecińskich zakładach pracy. W dniu 03.11.1988 r. organizator manifestacyjnego przejścia strajkujących robotników ulicami Szczecina. Wielokrotnie zatrzymywany, inwigilowany.

Jerzy Marciniak – pracownik PPDiUR „Transocean’ w Szczecinie. Był wiceprzewodniczącym Komitetu Zakładowego NSZZ „Solidarność” oraz członkiem Komisji Koordynacyjnej Przemysłu Maszynowego. W sierpniu 1982 r. został aresztowany przez Służbę Bezpieczeństwa w ramach akcji mającej na celu powstrzymanie przedsięwzięć integracyjnych podziemia. W okresie od 28.08.1982 r. do 09.12.1982 r. był internowany w Ośrodku Odosobnienia w Wierzchowie Pomorskim, a latach 1982-1983 rozpracowywany przez szczecińską Służbę Bezpieczeństwa jako podejrzany o kolportaż ulotek.

Zbigniew Semczyszyn – pracował w Spółdzielni Pracy Transportowo-Przeładunkowej „Norma” w Szczecinie. Był jednym z demonstrantów, którzy w dniu 17.12.1970 r. pod siedzibą Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, na placu w okolicach Wojewódzkiego Aresztu Śledczego i prokuratury, domagali się zwolnienia zatrzymanych wcześniej robotników. Przeciwko zgromadzonym wojsko użyło broni palnej. Pan Semczyszyn został postrzelony w głowę, zmarł przed przybyciem karetki pogotowia. Miał 23 lata. Władze komunistyczne nie pozwoliły rodzinie na godny pochówek, same pod osłoną nocy zorganizowały uroczystości pogrzebowe. Pan Semczyszyn spoczął początkowo w bezimiennym grobie. Dopiero w dniach 26-28 grudnia ustalono jego tożsamość. Wydarzenia z grudnia 1970 roku zakończyły się największą tragedią w powojennej historii Polski. Wobec robotników, którzy odważyli się zaprotestować przeciwko wprowadzonej podwyżce cen żywności, władze użyły uzbrojonych żołnierzy oraz funkcjonariuszy MO. W starciach zginęli przeważnie ludzie młodzi, tacy jak Pan Zbigniew Semczyszyn, którzy chcieli zaprotestować przeciwko niesprawiedliwości oraz wyzyskowi, gdyż pragnęli po prostu godnie żyć.

Julian Święcicki, był zatrudniony jako ślusarz w Miejskim Przedsiębiorstwie Komunikacji. Od października 1970 r. przebywał na rencie. W dniu 17 grudnia 1970 r. w trakcie demonstracji przed gmachem KWMO w Szczecinie w godzinach 16.30-18.00 śmiertelnie postrzelono 11 osób, w tym Juliana Święcickiego. Zginął on od rany postrzałowej klatki piersiowej. Władze nie pozwoliły rodzinie na godny pochówek, same pod osłoną nocy z 22 na 23 grudnia 1970 r. zorganizowały uroczystości pogrzebowe na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie. Wydarzenia z grudnia 1970 r. zakończyły się największą tragedią w powojennej historii miasta. Wobec robotników, którzy odważyli się zaprotestować przeciwko wprowadzonej podwyżce cen żywności, władze użyły uzbrojonych żołnierzy oraz funkcjonariuszy MO. W starciach zginęli ludzie protestujący przeciwko niesprawiedliwości i wyzyskowi.

Władysław Tokarski – był pracownikiem Stoczni im. Adolfa Warskiego w Szczecinie, na stanowisku cieśli okrętowego. W okresie wydarzeń grudniowo-styczniowych aktywnie zaangażował się w działalność strajkową, wszedł w skład Komitetu Strajkowego w swoim zakładzie pracy. W dniach 22-25 stycznia 1971 r. Pan Tokarski zajął się organizowaniem strajkowych służb porządkowych na terenie stoczni. Po zakończeniu strajku Pan Tokarski brał udział w licznych przedsięwzięciach mających na celu upamiętnienie ofiar wydarzeń Grudnia 70. Był jednym ze współorganizatorów zbiórki pieniężnej na tablicę pamiątkową ku czci poległych w wydarzeniach grudniowych stoczniowców. W dniu 1 maja1971 r. zaangażował się w przygotowania do manifestacji żałobnej, w trakcie której wznoszono transparenty z hasłami ukarania odpowiedzialnych za tragedię grudniową. Za swoją działalność w latach 1971 – 1974 p. Tokarski był inwigilowany przez szczecińską Służbę Bezpieczeństwa.

Janina Trojanowska, absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Poznaniu. Z zachowanych dokumentów wynika, że do 1945 r. była łączniczką-sanitariuszką AK na terenie Wielkopolski. Od września 1980 r. w „Solidarności”, w 1981 r. organizatorka obrad delegatów „S” Pomorza Zachodniego i wyborów związkowych. Od 3 grudnia1981 r. członek KS Stoczni Szczecińskiej i uczestniczka strajku powszechnego. Oskarżona na mocy Dekretu o stanie wojennym o organizację strajku powszechnego, osadzona w AŚ w Szczecinie. Od 1982 r. łączniczka między nieformalnymi strukturami opozycji „S” w Szczecinie i w Gdańsku. Internowana 27 sierpnia 1982 r. i osadzona w Ośrodku Odosobnienia w Darłówku. Zwolniona z internowania 9 grudnia 1982 r.

Zbigniew Bonawentura Zdanowicz – był absolwentem Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie. Pracował jako lekarz, kierownik poradni chirurgii w Przychodni Specjalistycznej nr 1 w Szczecinie. Jednocześnie pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Prezydium Sekcji Służby Zdrowia. W czasie protestów robotniczych w grudniu 1970 roku został delegatem służby zdrowia na strajk w Stoczni Szczecińskiej im. Adolfa Warskiego. Podczas starć protestujących z milicją udzielał pomocy lekarskiej zranionym stoczniowcom. W dniu 17.12.1970 roku w swoim miejscu pracy zorganizował szpital polowy tj. w Przychodni Specjalistycznej nr 1. W 1971 roku wszedł w skład szczecińskiej delegacji do KC PZPR z postulatami dotyczącymi służby zdrowia. Od sierpnia 1980 roku Pan Zdanowicz zaangażował się w działalność „Solidarności”. Pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Założycielskiego Pracowników Zakładów Opieki Zdrowotnej w Szczecinie, wiceprzewodniczącego Prezydium Sekcji Służby Zdrowia NSZZ „Solidarność’ oraz członka Prezydium Zarządu Regionu. Był jednym z delegatów na I Krajowy Zjazd NSZZ „Solidarność”. Za swoją działalność w dniu 13.12.1981 roku został internowany, a następnie osadzony w ośrodku odosobnienia w Goleniowie, Wierzchowie Pomorskim oraz Strzebielinku. W trakcie pobytu w więzieniu, pomimo zakazu, udzielał porad lekarskich innym osadzonym. Zwolniony decyzją nr 227/82 z dnia 01.12.1982 r. Po wyjściu z więzienia organizował pomoc na rzecz represjonowanych opozycjonistów oraz ich rodzin. Był jednym z redaktorów podziemnego pisma „Jedność”. W swoim domu zorganizował bibliotekę wydawnictw bezdebitowych. Zwolennik Komitetu Obrony Robotników i Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela.

Jerzy Marian Zimowski – absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W sierpniu 1980 r. uczestnik strajku w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Komunikacji Miejskiej w Szczecinie, członek Komitetu Strajkowego. W latach 1980-1981 doradca MKR w Szczecinie. Dnia 13 XII 1981 internowany. Osadzony w Ośrodku Odosobnienia w Goleniowie, Wierzchowie oraz Strzebielinku. Z internowania zwolniony 23 XII 1982 r. Od 1984 r. współpracownik tajnej Rady Koordynacyjnej „S” Pomorza Zachodniego, autor artykułów do pism podziemnych „Obraz” i „Grot”. W czerwcu 1988 r. ponownie uczestnik strajku w szczecińskim WPKM oraz w Porcie Szczecińskim (sierpień 1988 r.). Rzecznik prasowy MKO „S” w Szczecinie.