Po 1945 roku tak zwane Ziemie Odzyskane przeżywały dość burzliwe koleje losu. Początkowo były terenem grabieży mienia przez Rosjan, którzy traktowali je jako łup wojenny. Równocześnie przyjeżdżali szabrownicy z Polski centralnej, dla których odzyskane tereny były istnym zdobycznym eldorado. Niepewność nowo ustanowionych granic zachodnich sprawiała, że osiedlający się tu ludzie żyli w ciągłym strachu przed koniecznością opuszczenia terenów, które stały się ich nowym domem. Powoli nabierali jednak przekonania, że tutaj zostaną.

Jedną z piękniejszych miejscowości o charakterze rybacko -wypoczynkowym był Lubin w gminie Międzyzdroje. Kiedyś działała tu nowoczesna duża cementownia. Funkcjonowała nienaruszona do zakończenia wojny. Po wojnie okupacyjne wojska sowieckie obiekt ten zdewastowały. Najpierw zdemontowano urządzenia (wywieziono je do dawnego ZSRR). Następnie - dla celów propagandowych - nakręcono film z bombardowania obiektu małymi bombami. Kolejne lata to demontaż wszystkiego, co się dało, w tym cennego złomu. Stopniowo na tych terenach zaczęli się osiedlać Polacy. Oni jednak także nie szanowali istniejącej infrastruktury. Dewastowali obiekty, traktowali je trochę tymczasowo. Tak jak w całej Polsce, nie mieli szacunku do zajętego mienia.

To w tych czasach powszechne było hasło „każda cegła na odbudowę Warszawy”. Zaczęto więc burzyć domy na cegłę i wywozić ją do stolicy. Wszystko się zmieniło dopiero po śmierci Stalina i dojściu do władzy Gomułki. Nastąpiło szybkie pospolite ruszenie z odbudową i budową całej infrastruktury w kraju. Nie ominęło to Lubina.

W Lubinie PTTK uruchomił pierwsze kwatery. Ruszyły turnusy kolonijne. Na ruinach cementowni rozpoczęto też budowę ośrodka wypoczynkowego dla młodzieży, zwanego potocznie ZMS-em. Byłem tu kilka razy. W lipcu 1969 roku, robiłem zdjęcia do reportażu dla dodatku „Głosu Szczecińskiego”, tygodnika „7-my Głos Tygodnia” o zasięgu od Szczecina przez Koszalin po Gdańsk. „Ośrodek Młodzieńczych Marzeń” - tak można było nazwać lubiński ośrodek wypoczynkowo-szkoleniowy Zarządu Wojewódzkiego ZMS w Szczecinie.

Idea jego budowy zrodziła się w 1965 r. Do realizacji przystąpiono niespełna dwa lata później. Wykonano go w szybkim tempie. Olbrzymia w tym zasługa młodzieży, głównie zetemesowców z DOKP Szczecin i członków KMW, którzy pomagali budowlańcom. Wkład ich pracy szacuje się na przeszło 1,5 miliona złotych. Budowa ośrodka pochłonęła natomiast ponad 7 milionów. Powstały komfortowe - luksusowe, jak na tamte czasy - domki, mogące przyjąć 250 osób.

Atrakcją dla młodzieży było samo przebywanie w ośrodku, korzystanie z darów pięknej natury Wolińskiego Parku Narodowego, plażowanie, kąpiele, liczne wycieczki i zabawy na świeżym powietrzu. W planie była budowa amfiteatru na 1500 osób. Dodatkową rozrywkę oferował klub „Pod Karolem”, gdzie dzień w dzień przygrywał znakomity zetemesowski zespół gitarowy szczecińskiego Technikum Mechanicznego. Nazwa klubu wzięła się od imienia szefa kuchni – pana Karola Zalewskiego, uroczej i barwnej postaci, ogromnie lubianej przez młodzież. Pan Zalewski kucharzył już od blisko 50 lat. Gotował w znakomitych przedwojennych restauracjach przedwojennej Warszawy.

Minęło ponad pół wieku, a to nie tylko szmat czasu, ale też wiele zmian ustrojowych i granic administracyjnych Lubina. Ta miejscowość na początku należała do powiatu wolińskiego z siedzibą w Świnoujściu. Później była dzielnicą Świnoujścia. Teraz należy do gminy Międzyzdroje, powiatu kamieńskiego. To i cały szereg splotów losowych spowodowało, że dzisiaj ten ośrodek to nawet nie ruina. On po prostu… nie istnieje. Zamiast niego widzimy kupę gruzu i śmieci. I tylko rosnące piękne lipy przypominają, że dawniej musiało być tutaj pięknie.

Ośrodek, jak wiele innych w Polsce, zaczął podupadać po wprowadzeniu stanu wojennego. A kiedy padło hasło „sztandar wyprowadź”, wszystko się załamało. Nie mieliśmy i chyba nie mamy fachowców od zarządzania w nowym ustroju. Jak patrzę na to, co pozostało po tym ośrodku, utwierdzam się tylko w przekonaniu, że za zarządzanie wzięli się amatorzy. Narobiono tyle błędów, że do dziś nie możemy się z tego wygrzebać. W polskim prawie panuje bałagan. Śmiem twierdzić, że jeszcze dzisiaj nie posiadamy dobrej administracji, patrząc od Warszawy, kończąc na gminie.

Dlaczego postanowiłem przypomnieć Wam o dawnej cementowni i Ośrodku Wypoczynkowym ZMS? Na ich teren wjechał właśnie ciężki sprzęt. Rozbiera wszystko. W miejscu dawnego Ośrodka są dziś duże hałdy betonowego kruszywa. Teraz jest trudniejszy etap rozbiórki południowej części tego terenu, usuwania fundamentów i betonowych konstrukcji dawnej cementowni. Może warto fragmenty betonowych kolumn i coś jeszcze pozostawić? Wkomponować je, by były użyteczne. Budowle, betonowe konstrukcje dawnej cementowni jeszcze dziś robią duże wrażenie. Czy tylko ja mam takie odczucia?

Andrzej Ryfczyński

źródło: www.ikamien.pl